![DSCN1951[1]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/479/123_800x600.jpg?r=0)
Eerste indrukken
Door: jenneke
Blijf op de hoogte en volg Jenneke
21 April 2017 | Nederland, Genemuiden
Ha allemaal,
We zitten nu bij te komen in ons schitterende verblijf! Een echt vakantieverblijf; helemaal na de plaatsen waar ik 4 jaar terug ben geweest. Al bij aankomst heb ik mijn ogen uitgekeken, allemaal mooie hoekjes, oude werktuigen e.d. Dat is wel aan mij besteed! Ik ga proberen wat foto’s toe te voegen maar weet nog niet of het lukt. Hierbij alvast mijn eerste indrukken.
Gisteren zijn we tot laat bezig geweest met koffers vullen met allerlei spullen die niet met de vracht mee konden maar die we wel graag mee wilden nemen… Steeds hetzelfde ritueel: inpakken, koffer dicht, wegen, koffer open, nog wat erin, koffer dicht, koffer wegen, wat eruit… Max. 23 kilo. Ik had een bagageweger, handig! Althans dat dachten we; maar moe en gestrest, hielden we het wijzertje niet goed in het oog… Het resultaat zagen we vanmorgen.
Al vroeg werden we opgehaald en ingepakt in koffers en tassen gingen we op weg naar Eindhoven. Daar aangekomen gingen we gelijk maar even koffers wegen. Helaas bij 1 koffer bleef hij steken op 23,9! Wij op de vloer, koffers open, spullen eruit, lichtere spullen erin, koffer wegen 23,5. Nogmaals; toen 23,3. Dit alles onder toeziend oog, met camera en luidspreker gewapend, van ‘Omroep Brabant’. Natuurlijk moesten we dit wonderlijke tafereel verklaren, soms kan ik een stille toehoorder zijn… We hebben het erop gewaagd met de 23,3 kilo en zijn veilig en wel aangekomen!
We hebben een goede vlucht gehad en zetten hier voet aan land in een koud Servië. Geen sneeuw, maar de wind is brrrr… Zelfs de verwarming heeft het hier na 4 uur nog niet warm gestookt. Maar, toen kwam struikelblok nummer 1. We stonden bij de bagageband, alle koffers hadden keurig 1 label, daar kwamen onze koffers met 2 labels! De gewone en 1 wit met rood met een onleesbaar gebrabbel erop. Tja…! Wij even overlegd, maar we hadden geen zin in gezeur, dus maar zo goed en kwaad als het ging de labels verbloemd en daar gingen we. De gang door langs de security die met 5 man sterk ons met ondoordringbare blik aankeek, we liepen en liepen, bocht om… Ja! We zijn erdoor! Wij wel, alleen 1 handvat met label bleek even later niet tegen mijn kracht bestand… Oeps…
Toen we de auto gingen halen kwam struikelblokje twee, hij was geparkeerd. Met de voorvielen op het gras over een bandje heen… Nu is dat misschien niet heel erg, maar onze koffers stonden al in de auto, dus gewicht was er al. De bumper liet zich goed horen, maar gelukkig was er niets te zien en opgelucht gingen we verder.
Onderweg van Belgrado naar Vrbas verbaasde ik mij over de eindeloze weilanden en akkers met gele bloempjes, net gezaaid mais, koren e.d. Ik vroeg me hardop af hoe het kon dat je in de verste verte geen boerderij kon zien, waar zouden toch al die boeren zijn van de landerijen… Het antwoord is: Het is van groot grondbezitters, die kopen alles op… Dat verklaarde gelijk hoe het uit kan dat er overal meters en meterslange beregeningsinstallaties stonden en waarom we opeens drie spiksplinternieuwe combines zagen in het overwegend arme platteland van Servië… Communisme anno 2017?!
Wat ik ook treffend vond; hier in Vrbas staat een Lutherse kerk. De Duitsers die de kerk bezaten zijn tijdens of net na WO2 vermoord. De kerk heeft jaren leeggestaan, toen ik er 4 jaar geleden kwam zag alles er enorm vies en aftands uit. Inmiddels is het interieur opgeknapt hoorde ik, het exterieur ziet er mogelijk nog erger uit dan de vorige keer. Alleen…, de toenmalige reformatorische predikant heeft het beroep naar een andere gemeente aangenomen. Wat ik begreep zijn het hier niet alleen de kerkmuren die scheiding brengen, maar zelfs predikanten… Dus het gebouw staat weer leeg. Een paar honderd meter verder staat een kerk zo ongeveer op instorten, gaten in de houten toren, verf bladdert af… Een straat verderop een bouwval van wat eens een schitterend gebouw moet zijn geweest, ooit katholieke kerk. Mijn vermoeden is dat dit het resultaat is van jarenlang onderwijs, leren, geloven dat religie niet bestaat… Tenzij de staat het voorschrijft… Wie weet hoelang het nog gaat duren, als het ooit gebeurt, voor deze denkbeelden zijn verdrongen.
Niet alleen het Communisme heeft hier zijn sporen nagelaten. Op de snelweg zagen we twee oude vrachtwagens met Servisch nummerbord máár met Nederlandse teksten. Ook viel het mij op dat je, vergeleken met 4 jaar terug, ineens zoveel Engels in het straatbeeld tegenkomt. En, wat mij alles meevalt, zelfs gietenmelk kennen ze hier!
Vanavond gaan we naar Kucura om daar Aleksander te ontmoeten, er is daar 1 of andere meeting gepland. Maar aangezien planningen hier weleens in de war lopen gaan we het wel zien…
Allemaal de groetjes!
We zitten nu bij te komen in ons schitterende verblijf! Een echt vakantieverblijf; helemaal na de plaatsen waar ik 4 jaar terug ben geweest. Al bij aankomst heb ik mijn ogen uitgekeken, allemaal mooie hoekjes, oude werktuigen e.d. Dat is wel aan mij besteed! Ik ga proberen wat foto’s toe te voegen maar weet nog niet of het lukt. Hierbij alvast mijn eerste indrukken.
Gisteren zijn we tot laat bezig geweest met koffers vullen met allerlei spullen die niet met de vracht mee konden maar die we wel graag mee wilden nemen… Steeds hetzelfde ritueel: inpakken, koffer dicht, wegen, koffer open, nog wat erin, koffer dicht, koffer wegen, wat eruit… Max. 23 kilo. Ik had een bagageweger, handig! Althans dat dachten we; maar moe en gestrest, hielden we het wijzertje niet goed in het oog… Het resultaat zagen we vanmorgen.
Al vroeg werden we opgehaald en ingepakt in koffers en tassen gingen we op weg naar Eindhoven. Daar aangekomen gingen we gelijk maar even koffers wegen. Helaas bij 1 koffer bleef hij steken op 23,9! Wij op de vloer, koffers open, spullen eruit, lichtere spullen erin, koffer wegen 23,5. Nogmaals; toen 23,3. Dit alles onder toeziend oog, met camera en luidspreker gewapend, van ‘Omroep Brabant’. Natuurlijk moesten we dit wonderlijke tafereel verklaren, soms kan ik een stille toehoorder zijn… We hebben het erop gewaagd met de 23,3 kilo en zijn veilig en wel aangekomen!
We hebben een goede vlucht gehad en zetten hier voet aan land in een koud Servië. Geen sneeuw, maar de wind is brrrr… Zelfs de verwarming heeft het hier na 4 uur nog niet warm gestookt. Maar, toen kwam struikelblok nummer 1. We stonden bij de bagageband, alle koffers hadden keurig 1 label, daar kwamen onze koffers met 2 labels! De gewone en 1 wit met rood met een onleesbaar gebrabbel erop. Tja…! Wij even overlegd, maar we hadden geen zin in gezeur, dus maar zo goed en kwaad als het ging de labels verbloemd en daar gingen we. De gang door langs de security die met 5 man sterk ons met ondoordringbare blik aankeek, we liepen en liepen, bocht om… Ja! We zijn erdoor! Wij wel, alleen 1 handvat met label bleek even later niet tegen mijn kracht bestand… Oeps…
Toen we de auto gingen halen kwam struikelblokje twee, hij was geparkeerd. Met de voorvielen op het gras over een bandje heen… Nu is dat misschien niet heel erg, maar onze koffers stonden al in de auto, dus gewicht was er al. De bumper liet zich goed horen, maar gelukkig was er niets te zien en opgelucht gingen we verder.
Onderweg van Belgrado naar Vrbas verbaasde ik mij over de eindeloze weilanden en akkers met gele bloempjes, net gezaaid mais, koren e.d. Ik vroeg me hardop af hoe het kon dat je in de verste verte geen boerderij kon zien, waar zouden toch al die boeren zijn van de landerijen… Het antwoord is: Het is van groot grondbezitters, die kopen alles op… Dat verklaarde gelijk hoe het uit kan dat er overal meters en meterslange beregeningsinstallaties stonden en waarom we opeens drie spiksplinternieuwe combines zagen in het overwegend arme platteland van Servië… Communisme anno 2017?!
Wat ik ook treffend vond; hier in Vrbas staat een Lutherse kerk. De Duitsers die de kerk bezaten zijn tijdens of net na WO2 vermoord. De kerk heeft jaren leeggestaan, toen ik er 4 jaar geleden kwam zag alles er enorm vies en aftands uit. Inmiddels is het interieur opgeknapt hoorde ik, het exterieur ziet er mogelijk nog erger uit dan de vorige keer. Alleen…, de toenmalige reformatorische predikant heeft het beroep naar een andere gemeente aangenomen. Wat ik begreep zijn het hier niet alleen de kerkmuren die scheiding brengen, maar zelfs predikanten… Dus het gebouw staat weer leeg. Een paar honderd meter verder staat een kerk zo ongeveer op instorten, gaten in de houten toren, verf bladdert af… Een straat verderop een bouwval van wat eens een schitterend gebouw moet zijn geweest, ooit katholieke kerk. Mijn vermoeden is dat dit het resultaat is van jarenlang onderwijs, leren, geloven dat religie niet bestaat… Tenzij de staat het voorschrijft… Wie weet hoelang het nog gaat duren, als het ooit gebeurt, voor deze denkbeelden zijn verdrongen.
Niet alleen het Communisme heeft hier zijn sporen nagelaten. Op de snelweg zagen we twee oude vrachtwagens met Servisch nummerbord máár met Nederlandse teksten. Ook viel het mij op dat je, vergeleken met 4 jaar terug, ineens zoveel Engels in het straatbeeld tegenkomt. En, wat mij alles meevalt, zelfs gietenmelk kennen ze hier!
Vanavond gaan we naar Kucura om daar Aleksander te ontmoeten, er is daar 1 of andere meeting gepland. Maar aangezien planningen hier weleens in de war lopen gaan we het wel zien…
Allemaal de groetjes!
