Laatste dagen

Goedemiddag allemaal,

Even nog een allerlaatste verslagje. Nu niet meer uit SU maar weer vanuit Nederland. De overgang ging dit keer heel vloeiend, geen moment last gehad van jetlag oid. Alleen 's avonds merk ik dat ik nog wel een beetje actief ben, maar dat is denk ik niet perse inherent aan mijn SU reisje. Inmiddels ben ik alweer een weekje in Nederland. Maar toch nog even een berichtje.

Vorige week woensdagmorgen kwamen we erachter dat het water het nog steeds niet deed. Dus we hebben netjes onze bedden afgehaald enzo maar wassen kon helaas niet.

Na het ontbijt zijn we woensdag met het busje richting de stad gegaan. Daar zagen we al snel een bordje> cambio en er leek een cambio te zitten. Dat was mooi zodat ik nog even geld kon wisselen. Maar helaas, schijn bedriegt, meneer verzekerde mij ervan dat er geen cambio zat. Wat er dan wel zat weet ik niet. Hij wist ons wel te vertellen waar we heen moesten: straat links en en daar om de hoek zit er 1. En inderdaad toen we de hoek omkwamen zagen we er 1. Het is echt lastig om iets te zoeken in de stad, in die zin dat je 100 keer wordt aangesproken door overbehulpzame mensen. Nu ook weer door een meneer, die daar langs de weg zat op een stoeltje met stapels SRD's in zijn handen. 'Waar gaan jullie? O je gaat naar de cambio, ze hebben geen geld! Wissel bij mij! Oooo, je gaat proberen, kom terug bij mij.' Inderdaad had de cambio geen geld (raar maar waar) de meneer wel gezien de stapels SRD's in zijn handen. Maar ik voelde er weinig voor om zo open en bloot geld te gaan wisselen euro's tegen SRD's die overal en nergens vandaag konden komen. De meneer van de cambio vertelde ons dat er 1 zat tegenover de centrale markt. Dus wij naar buiten en daarheen. Het blijft vreemd om 1 briefje van euro's te geven en dan een heel pak geld terug te krijgen. Maar ik had nu het geld voor Conchita. Binnen de veilige muren van de cambio heb ik het even uitgeteld en alvast apart in een zijvakje gedaan. Daarna zijn we voor de laatste keer naar de centrale markt geweest. Heerlijk! Ik krijg daar geen genoeg van, de geuren en kleuren... We hebben veel lol met een groepje vrouwen als ik vraag naar citroen melisse achtige blaadjes. Ze komen met van alles aan en uiteindelijk blijkt het marva te heten. We krijgen gelijk de tip om het te drinken met bush papaya blad, 'het is heeerlijk enne het zorgt voor je...' en betekenisvol wijst ze naar haar borsten. Dus ik zeg: 'Gaan ze groeien?' en zij: 'Hahahah, neeeee, ze worden kleiner.' Maar we slaan het beleefd af. We gaan voor de zoveelste keer naar de houten Sint Petrus en Paulus kathedraal en eindelijk is de kerk open als we er komen en kunnen we erin. Het blijft indrukwekkend, de grootste houten kerk van Zuid Amerika. En net als al de andere keren dat ik er was wordt er aan de kerk gewerkt...

Daarna snel naar de bus en op naar huis. Tenminste, met voor mij even een tussenstop bij Conchita. Julia gaat verder zodat ze vast kan inpakken. Ik stap uit, bel Conchita en even later komt ze mij met wat kinderen tegemoet. We komen bij het huisje waar ze nu even verblijft en ik wordt door tal van mensen omhelst. Als ik vraag naar Alison, haar dochter, klinkt er een brul en daar komt het meisje aan. Ze komt stijf naast mij zitten en blijft daar zitten terwijl ze intussen zacht mij probeert te overtuigen dat ze niet naar school wil. (Nee, jenneke, ik wil niet, ik ga niet hoor! Ik wil met je mee....) Ik krijg er niet uit waarom niet. Maar helaas de tijd dringt. We moeten om 1 uur naar de luchthaven en inmiddels is het 12 uur. Maar ik mag van Conchita niet zo weg. Ze zegt tegen haar moeder dat ze mij weg moet brengen. Na een laatste knuffel ga ik op weg. Samen met moeder en een hele groep kleine kinderen. We lopen over de zanderige weg vol kuilen, tot we bij de doorgaande weg komen. Al snel zie ik een busje aankomen maar Conchita's moeder schud haar hoofd en zegt: niet goed. Na tal van busjes met een andere bestemming komt er eindelijk 1 aan met de goede bestemming maar die zit vol, gelijk erachter rijdt er 1 die de goede kant op gaat maar niet helemaal tot de weg gaat. Maar hier gaan we in. Ik zweet intussen niet alleen van de zon maar ook omdat het al bijna half 1 is. Conchita's moeder kan geen Nederlands. Dus conchita vertaald aan de telefoon: jullie nemen deze bus daarna neem je de taxi tot aan het huis. Als we uit de bus stappen, schreeuwt mevrouw naar de overkant, zwaait met haar armen en... daar komt zowaar een taxi! Dus blijkbaar hadden we meer moeten schreeuwen... Gehaast neem ik bij het huis afscheid van haar en na even douchen en inpakken gaan we op reis naar de luchthaven. In de rij voor de douane staan we bij 2 allerschattigste ventjes en als we erdoor zijn begint het lange wachten. Ik scoor nog een schitterende rok, gemaakt van Surinaamse stof maar met Nederlandse prijs. En terwijl we even praten blijkt dat we beiden een zilversmid kennen. Dus nog even op de foto zodat mevrouw bewijs heeft dat ze ons heeft gesproken... Iedereen wordt omgeroepen om het stoelnummer te halen maar ineens klinken onze namen nog een keer. Wat blijkt: er is een gezin wat net niet bij elkaar kan zitten, of ik wil ruilen... Ja hoor! Alleen zit Julia dan achterin en ik voorin... Na ruim 4 uur wachten kunnen we eindelijk boarden. Het werd tijd, de SWM storing is hier ook doorgedrongen en het water in gestopt, de WC's verstopt... Het is een vliegtuig van een Braziliaanse maatschappij, maar dat interesseert mij bar weinig meer, als we maar gaan... Eindelijk stijgen we op en verdwijnen de lampjes van SU langzaam in het niet. De meneer naast mij is maar een engerd. Vrouw en kinderen heeft hij in de Business class geïnstalleerd. We hebben wel gespreksstof. Hij is heel verbaasd dat er een christen naast hem zit, een Nederlandse Christen nog wel, nooit gezien. En ik verbaas mij over zijn gouden tanden en tatoeages, in het bijzonder het traantje bij zijn oog. Ik speel de onnozelheid zelve: Dat betekend wat toooch? Meneer lacht zijn gouden tanden bloot, en na mijn vraag wat ook alweer zegt hij met zijn rokerige stem: poging tot moord. Dus ik: als slachtoffer of dader? Nu lacht hij hardop: 'Je zet geen tatoeage als slachtoffer! Natuurlijk was ik de dader.' Nou, zo natuurlijk is dat niet, slachtoffer zijn vind ik meer verdriet waardig... Meneer schudt zijn hoofd maar eens bij zo weinig inzicht. En nadat hij van alles heeft gevraagd over mijn werk vraag ik hem ook 100 uit. Nou, kijk, hij heeft het verkeerde leven al jaren achter zich gelaten. Kinderen weet je... En nu, nu is hij een bedrijf aan het opzetten met een beetje opruimwerk enzo. Gewoon op de bouwplaats, je weet toch, het ligt vol met zooi, iemand moet dat ruimen... En het verdient blijkbaar goed. Na een poosje gaan de lichten uit en al vind ik het gesprek best interessant, ik geef toch aan dat ik ga slapen. Stiekem ben ik blij om als we uitstappen gewoon weer naast Julia te kunnen lopen inplaats van naast meneer. Inmiddels zijn we een week verder, de SWM storing is gelukkig in grote delen van het land verholpen, al hoorde ik dinsdag van iemand die in Noord woont dat hij elke dag een eind moet lopen voor water. Tja, je moet weten dat je in de elite buurt woont... Conchita went langzaam aan het idee dat haar blanke zus niet meer in het land is, ze appt mij: 'ik mis mijn zus'... Ik mis een foto van haar gekochte spul, liefst had ik zelf wat gekocht, maar dat lukte niet qua tijdsplanning, dus nu moet ik er maar op vertrouwen dat Conchita het wel koopt en niet in de verleiding komt wat anders te kopen. Daarom heb ik gevraagd om een foto, maar ik heb nog niets. Een andere foto kreeg ik wel, via een vriend van de zilversmid kreeg ik de foto op de luchthaven: 'kijk eens, ik krijg een mooie foto van jullie...!' De lijntjes zijn zo kort in Suriname... Ikzelf ben weer aardig geland maar stiekem wil ik het liefst weer terug. En wat het is wat mij trekt? Geen idee! De tijdsplanning, het afval en de eindeloze onverwachte interrupties bij alles wat je wilt doen in elk geval niet.

Als ik jullie nog niet heb gezien, tot snel en bij een volgende reis hoop ik jullie weer op de hoogte te houden.

Groetjes