Waardering
Door: jenneke
Blijf op de hoogte en volg Jenneke
22 April 2017 | Nederland, Genemuiden
Ha allemaal,
Alweer genoeg meegemaakt om een boek over te schrijven. Een boek gaat het niet worden, hierbij wel een nieuwe blog…
Gisteravond waren we gevraagd voor die meeting, we hoorden dat half de middag Aleksander gaf toen aan dat het om 7 uur was, hij niet wist hoe laat hij er was en het voor ons niet uitmaakte hoe laat we er zouden zijn.
We hebben eerste bij ons vakantieadresje gegeten Ik had kippenborst filet, smaakte heerlijk, helemaal niet vet ofzo! En wat bij mij altijd belangrijker is; geen buikklachten… Tussendoor liet Aleksander weten dat we naar het theater in Kucura moesten komen, even later, kwart voor 7, vroeg hij waar we bleven… Oke; een meeting in een theater waarbij wij blijkbaar aanwezig moesten zijn…
We kwamen aan, de zaal zat al zo ongeveer vol, wij stonden achteraan te kijken. Tenminste dat probeerden we, het was half donker dus zoveel zagen we niet. Aleksander zat vooraan en naast hem waren 3 plaatsen vrij voor ons. Op het scherm voor ons zagen we foto’s van de brandweer; gewoon laptopje erbij, beamer erbij, overal snoeren en verlengdozen… Op het Podium zaten achter een lange tafel met 2 microfoons 5 brandweermannen, 5 verschillende pakken, maar wel van 1 korps. Toen de muziek stopte gingen ze eindeloos voorlezen… Lange rijen namen en bedragen. Wat bleek; het jaarverslag 2016 werd met ieder gedeeld, het was de bedoeling dat je soms applaudisseerde en verder luisterde. Ineens bleek waarvoor we moesten komen, er werden speldjes en certificaten uitgedeeld aan de mensen die een bijdrage hadden geleverd aan de brandweer. Ook Aleksander kreeg er 1 en ineens werd Els naar voren geroepen. Zij kreeg ook een speldje voor alles wat vanuit Leerdam voor dit korps werd gedaan! Wat mij opviel; bij ons wordt er bij zo’n ‘ceremonie’ gelachen en merk je de waardering, hier gebeurde alles heel formeel, een hand een toeknik, dat was het… Het kwam op mij over als kinderspel (heel serieus met provisorische middelen)
Daarna hebben we de kazerne bekeken. Els zag inderdaad veel dingen vanuit Leerdam, belangrijker; dingen die ook daadwerkelijk gebruikt worden. Buiten stonden de voertuigen op rij om bewonderd te worden. De door paarden getrokken spuit nog een auto en vrij achteraan een auto met uitrolbare slang, spuit enz… Ook vanuit Leerdam. Wat mooi om te zien dat ermee gewerkt wordt en het blijkbaar echt gewaardeerd word! Hoe bijzonder om zo in gemeenschap opgenomen te worden. We werden uitgenodigd voor een diner en muziek, gelukkig kon Els hier netjes voor bedanken.
Het is trouwens ook bijzonder dat Aleksander zo gewaardeerd wordt, hij is Roma en Roma zijn staat hier naar mijn idee zo ongeveer gelijk aan: nergens recht op hebben… Omdat de Nederlandse contacten via hem lopen, staat hij gelijk in hoger aanzien en krijgt hij meer hulp voor zijn belangrijke inbreng bij Roma’s en nu ook in vluchtelingenkampen langs de grens… Op deze manier worden de Roma’s hopelijk meer geaccepteerd…
Inmiddels hebben we ook een schaduwkant van ons verblijf ontdekt, blijkbaar is dit een toevluchtsoord voor wat diertjes. Er zitten behoorlijk wat spinnen webben en de eerste spin is gisteren buiten gezet. Gisteravond zat er in de douche een kakkerlak, niet zo’n kleine zwarte, maar gewoon een grote bruine. K heb hem met beker gevangen, ja echt, k ben dan wel bang voor spinnen maar zo’n beestje is toch schitterend!
Nu net wakker na een heerlijk nachtje! Maar eens zien wat de dag brengt…
Alweer genoeg meegemaakt om een boek over te schrijven. Een boek gaat het niet worden, hierbij wel een nieuwe blog…
Gisteravond waren we gevraagd voor die meeting, we hoorden dat half de middag Aleksander gaf toen aan dat het om 7 uur was, hij niet wist hoe laat hij er was en het voor ons niet uitmaakte hoe laat we er zouden zijn.
We hebben eerste bij ons vakantieadresje gegeten Ik had kippenborst filet, smaakte heerlijk, helemaal niet vet ofzo! En wat bij mij altijd belangrijker is; geen buikklachten… Tussendoor liet Aleksander weten dat we naar het theater in Kucura moesten komen, even later, kwart voor 7, vroeg hij waar we bleven… Oke; een meeting in een theater waarbij wij blijkbaar aanwezig moesten zijn…
We kwamen aan, de zaal zat al zo ongeveer vol, wij stonden achteraan te kijken. Tenminste dat probeerden we, het was half donker dus zoveel zagen we niet. Aleksander zat vooraan en naast hem waren 3 plaatsen vrij voor ons. Op het scherm voor ons zagen we foto’s van de brandweer; gewoon laptopje erbij, beamer erbij, overal snoeren en verlengdozen… Op het Podium zaten achter een lange tafel met 2 microfoons 5 brandweermannen, 5 verschillende pakken, maar wel van 1 korps. Toen de muziek stopte gingen ze eindeloos voorlezen… Lange rijen namen en bedragen. Wat bleek; het jaarverslag 2016 werd met ieder gedeeld, het was de bedoeling dat je soms applaudisseerde en verder luisterde. Ineens bleek waarvoor we moesten komen, er werden speldjes en certificaten uitgedeeld aan de mensen die een bijdrage hadden geleverd aan de brandweer. Ook Aleksander kreeg er 1 en ineens werd Els naar voren geroepen. Zij kreeg ook een speldje voor alles wat vanuit Leerdam voor dit korps werd gedaan! Wat mij opviel; bij ons wordt er bij zo’n ‘ceremonie’ gelachen en merk je de waardering, hier gebeurde alles heel formeel, een hand een toeknik, dat was het… Het kwam op mij over als kinderspel (heel serieus met provisorische middelen)
Daarna hebben we de kazerne bekeken. Els zag inderdaad veel dingen vanuit Leerdam, belangrijker; dingen die ook daadwerkelijk gebruikt worden. Buiten stonden de voertuigen op rij om bewonderd te worden. De door paarden getrokken spuit nog een auto en vrij achteraan een auto met uitrolbare slang, spuit enz… Ook vanuit Leerdam. Wat mooi om te zien dat ermee gewerkt wordt en het blijkbaar echt gewaardeerd word! Hoe bijzonder om zo in gemeenschap opgenomen te worden. We werden uitgenodigd voor een diner en muziek, gelukkig kon Els hier netjes voor bedanken.
Het is trouwens ook bijzonder dat Aleksander zo gewaardeerd wordt, hij is Roma en Roma zijn staat hier naar mijn idee zo ongeveer gelijk aan: nergens recht op hebben… Omdat de Nederlandse contacten via hem lopen, staat hij gelijk in hoger aanzien en krijgt hij meer hulp voor zijn belangrijke inbreng bij Roma’s en nu ook in vluchtelingenkampen langs de grens… Op deze manier worden de Roma’s hopelijk meer geaccepteerd…
Inmiddels hebben we ook een schaduwkant van ons verblijf ontdekt, blijkbaar is dit een toevluchtsoord voor wat diertjes. Er zitten behoorlijk wat spinnen webben en de eerste spin is gisteren buiten gezet. Gisteravond zat er in de douche een kakkerlak, niet zo’n kleine zwarte, maar gewoon een grote bruine. K heb hem met beker gevangen, ja echt, k ben dan wel bang voor spinnen maar zo’n beestje is toch schitterend!
Nu net wakker na een heerlijk nachtje! Maar eens zien wat de dag brengt…
