maandag
Door: jenneke
Blijf op de hoogte en volg Jenneke
25 April 2017 | Nederland, Genemuiden
Ha allen,
Gistermorgen leek het eerst bewolkt, maar eindelijk kwam de zon door en werd het heerlijk weer! Het duurde even maar nu toch vakantieweer! Aleksander kwam eraan en vertelde dat de rem van zn auto bijna kapot is, oei! Maar goed we hebben tot een uur of twee met hem meegereden en t ging best….
Eerst gingen we even naar Aleksanders huis, hij zat nogal in de stress… Deze week, (waarschijnlijk vandaag, we zitten nu vol spanning te wachten tot er bericht komt dat de grens is gepasseerd) komt er namelijk een vracht hulpgoederen aan. Maar helaas, gistermorgen kwam er ineens bericht dat de officiële papieren nog niet kloppend zijn.. Oke, het is hier vaak een machtsspelletje, het valt vaak allemaal wel mee… Maar het risico is er wel dat de vracht gewoon Servië niet inkomt. Aleksander helemaal in de stress… Het ene moment vol lof over de geweldige mannen van de truck, het volgende moment verontwaardigd over de regelgeving. Maar wat mij vooral opviel, toch steeds het vertrouwen dat God doet wat goed is… Eindelijk was het geregeld en gingen we weer….
We gingen op pad met het busje, we kwamen in de middle of nowhere, over een smalle geasfalteerde weg, zagen een hermelijn, parelhoenders en hazen… Daarna over een ijzeren brug die enorm rammelde en uiteindelijk op een hobbelige zandweg, vol enorme kuilen.. Even gedag gezegd bij de zus van Aleksander, en weer verder..
Eindelijk kwamen we aan bij het clubhuis dat Aleksander gaat gebruiken voor kinderkampen voor de Roma kinderen, en conferenties, de plannen zijn echt mooi! Het is ook een schitterende plek aan het eind van een hobbelige weg met gaten staan een paar huizen, het achterste huisje is van Sasa. (zo wordt Aleksander hier genoemd) Tenminste; de helft, de man die in de andere helft woonde is pas overleden, dit hoopt Sasa er ook bij te kopen. Om het huisje heen is gras met boomgaardje en mooie bloemen. Verder vogeltjes en een schitterend uitzicht. Wat zal het heerlijk zijn voor de Roma kinderen, die gewend zijn om tussen afval, ruzies en allerlei onreinheid te leven, hier te komen! Sasa wil tijdens die kampen aandacht gaan besteden aan ontwikkeling, dingen leren enz. In eerste instantie wilde hij deze zomer al het huis gaan gebruiken, maar het ziet er behoorlijk oud en verwaarloosd uit, na lang praten van Els stemde hij ermee in het eerst op te gaan knappen. Dat hopen deze zomer 2 JV groepen uit Nederland te gaan doen. Wat trouwens erg raar is, althans; vind ik als verwende Nederlandse, de WC kan nergens in Servië, ook hier niet, op slot. Open is vrij, dicht is bezet…
We reden terug langs een rivier over een met gras begroeid pad. Toen we weer in Kucura aankwamen gingen we even een ijsje halen, daar had Sasa een ontmoeting geregeld met een jongen die met anderen activiteiten organiseerd voor jongeren in Kucura. Dit valt in een week dat er ook een JV groep uit Nederland is, dus had Sasa bedacht dat er vast wel wat samen gedaan kan worden. Super slim, zo gaan mensen hem, en de andere Roma’s, steeds meer waarderen en inzien dat Roma’s ook volwaardige mensen zijn. Dit komt vooral omdat Sasa laat merken de welstand van de hele gemeenschap op het oog te hebben…
Dat bleek even later ook, we hadden in de koffers twee beamers meegenomen. Vandaar waarschijnlijk de bijzondere labels aan de koffers… Die gingen we geven op scholen in Vrbas. Eerst naar een basisschool waar de Roma kinderen ook mogen komen. Alleen; ze worden in speciale klassen gestopt met gehandicapte kinderen… De directrice was zo blij dat ze de beamer gelijk wilde proberen, hup, stekker van de modem eruit… Ja, geen probleem, de beamer is belangrijker… Hij doet het, de beamer… Het lijkt onbelangrijk, maar Sasa is hier het gezicht van de Roma’s en daarom is het juist super belangrijk is de ‘strijd’ voor acceptatie van de Roma’s…
Daarna gingen we naar een Voortgezet onderwijs school. Brrr, wat een somber, kaal gebouw. K ben blij dat het er bij ons anders uitziet, gewoon deprimerend lijkt mij als je daar dag in dag uit loopt. We zagen 2 Roma kinderen uit de gemeenschap van Sasa, die hier wél in een gewone klas zitten. T was leuk om daar op school te zijn, Sasa loodste ons een klas binnen, tot mijn verbazing, gaf daar de Duitste ‘dominee’ les, Mirko was zijn taxichauffeur dus die was er ook. Na de les kregen we een rondleiding van een docente met lippenstift tot op haar kin en zo ongeveer in dr neus, te kleine schoenen en een witte doktersjas… Ze deed vooral veel moeite om ons te overtuigen dat er spullen nodig zijn, dat zal ook best, maar ik had graag wat meer gehoord over de manier van lesgeven, de leerlingen enz… Eerst probeerde ik het nog, maar haar Engels was niet al te best, ze vloog van lokaal naar lokaal en had het er alleen maar over wat écht nodig was, dus gaf ik het maar op en knikte en luisterde maar… Ook hier de beamer overhandigd en weer weg.
Onderweg nog wat telefoontjes over het transport, jaja, dat betekent wat hier! Na even thuis geweest te zijn gingen we op weg naar Andras. Evangelist onder de Roma’s, zwager van Laslo,en woont in Senta. Het was een flink eind rijden, met weer mooie vergezichten én we zagen een aantal boerderijen met koeien.
Oke, we krijgen net n appje dat de vracht de grens over is...
De andere belevenissen van maandag komen nog!
Gistermorgen leek het eerst bewolkt, maar eindelijk kwam de zon door en werd het heerlijk weer! Het duurde even maar nu toch vakantieweer! Aleksander kwam eraan en vertelde dat de rem van zn auto bijna kapot is, oei! Maar goed we hebben tot een uur of twee met hem meegereden en t ging best….
Eerst gingen we even naar Aleksanders huis, hij zat nogal in de stress… Deze week, (waarschijnlijk vandaag, we zitten nu vol spanning te wachten tot er bericht komt dat de grens is gepasseerd) komt er namelijk een vracht hulpgoederen aan. Maar helaas, gistermorgen kwam er ineens bericht dat de officiële papieren nog niet kloppend zijn.. Oke, het is hier vaak een machtsspelletje, het valt vaak allemaal wel mee… Maar het risico is er wel dat de vracht gewoon Servië niet inkomt. Aleksander helemaal in de stress… Het ene moment vol lof over de geweldige mannen van de truck, het volgende moment verontwaardigd over de regelgeving. Maar wat mij vooral opviel, toch steeds het vertrouwen dat God doet wat goed is… Eindelijk was het geregeld en gingen we weer….
We gingen op pad met het busje, we kwamen in de middle of nowhere, over een smalle geasfalteerde weg, zagen een hermelijn, parelhoenders en hazen… Daarna over een ijzeren brug die enorm rammelde en uiteindelijk op een hobbelige zandweg, vol enorme kuilen.. Even gedag gezegd bij de zus van Aleksander, en weer verder..
Eindelijk kwamen we aan bij het clubhuis dat Aleksander gaat gebruiken voor kinderkampen voor de Roma kinderen, en conferenties, de plannen zijn echt mooi! Het is ook een schitterende plek aan het eind van een hobbelige weg met gaten staan een paar huizen, het achterste huisje is van Sasa. (zo wordt Aleksander hier genoemd) Tenminste; de helft, de man die in de andere helft woonde is pas overleden, dit hoopt Sasa er ook bij te kopen. Om het huisje heen is gras met boomgaardje en mooie bloemen. Verder vogeltjes en een schitterend uitzicht. Wat zal het heerlijk zijn voor de Roma kinderen, die gewend zijn om tussen afval, ruzies en allerlei onreinheid te leven, hier te komen! Sasa wil tijdens die kampen aandacht gaan besteden aan ontwikkeling, dingen leren enz. In eerste instantie wilde hij deze zomer al het huis gaan gebruiken, maar het ziet er behoorlijk oud en verwaarloosd uit, na lang praten van Els stemde hij ermee in het eerst op te gaan knappen. Dat hopen deze zomer 2 JV groepen uit Nederland te gaan doen. Wat trouwens erg raar is, althans; vind ik als verwende Nederlandse, de WC kan nergens in Servië, ook hier niet, op slot. Open is vrij, dicht is bezet…
We reden terug langs een rivier over een met gras begroeid pad. Toen we weer in Kucura aankwamen gingen we even een ijsje halen, daar had Sasa een ontmoeting geregeld met een jongen die met anderen activiteiten organiseerd voor jongeren in Kucura. Dit valt in een week dat er ook een JV groep uit Nederland is, dus had Sasa bedacht dat er vast wel wat samen gedaan kan worden. Super slim, zo gaan mensen hem, en de andere Roma’s, steeds meer waarderen en inzien dat Roma’s ook volwaardige mensen zijn. Dit komt vooral omdat Sasa laat merken de welstand van de hele gemeenschap op het oog te hebben…
Dat bleek even later ook, we hadden in de koffers twee beamers meegenomen. Vandaar waarschijnlijk de bijzondere labels aan de koffers… Die gingen we geven op scholen in Vrbas. Eerst naar een basisschool waar de Roma kinderen ook mogen komen. Alleen; ze worden in speciale klassen gestopt met gehandicapte kinderen… De directrice was zo blij dat ze de beamer gelijk wilde proberen, hup, stekker van de modem eruit… Ja, geen probleem, de beamer is belangrijker… Hij doet het, de beamer… Het lijkt onbelangrijk, maar Sasa is hier het gezicht van de Roma’s en daarom is het juist super belangrijk is de ‘strijd’ voor acceptatie van de Roma’s…
Daarna gingen we naar een Voortgezet onderwijs school. Brrr, wat een somber, kaal gebouw. K ben blij dat het er bij ons anders uitziet, gewoon deprimerend lijkt mij als je daar dag in dag uit loopt. We zagen 2 Roma kinderen uit de gemeenschap van Sasa, die hier wél in een gewone klas zitten. T was leuk om daar op school te zijn, Sasa loodste ons een klas binnen, tot mijn verbazing, gaf daar de Duitste ‘dominee’ les, Mirko was zijn taxichauffeur dus die was er ook. Na de les kregen we een rondleiding van een docente met lippenstift tot op haar kin en zo ongeveer in dr neus, te kleine schoenen en een witte doktersjas… Ze deed vooral veel moeite om ons te overtuigen dat er spullen nodig zijn, dat zal ook best, maar ik had graag wat meer gehoord over de manier van lesgeven, de leerlingen enz… Eerst probeerde ik het nog, maar haar Engels was niet al te best, ze vloog van lokaal naar lokaal en had het er alleen maar over wat écht nodig was, dus gaf ik het maar op en knikte en luisterde maar… Ook hier de beamer overhandigd en weer weg.
Onderweg nog wat telefoontjes over het transport, jaja, dat betekent wat hier! Na even thuis geweest te zijn gingen we op weg naar Andras. Evangelist onder de Roma’s, zwager van Laslo,en woont in Senta. Het was een flink eind rijden, met weer mooie vergezichten én we zagen een aantal boerderijen met koeien.
Oke, we krijgen net n appje dat de vracht de grens over is...
De andere belevenissen van maandag komen nog!
