Ardojan
Door: jenneke
Blijf op de hoogte en volg Jenneke
25 April 2017 | Nederland, Genemuiden
Vervolg...
Over het verblijf bij Andras en de verdere avond kan ik ook best een blog schrijven, dus bij deze!
We kwamen aan bij Andras en werden, alweer, onthaald met heerlijke zelfgemaakte taarten. Echt heerlijk, en ze bleven maar aandringen om meer te eten. Na 3 grote stukken zat ik echt bomvol…
We wilden graag nog bij een Roma dorpje kijken waar hij nu werkt. Andras vertelde dat hij nu in 3 dorpjes werkt, maar dat er weinig kinderen zijn, er zijn namelijk een aantal gezinnen verhuisd naar het dorp omdat de gemeente huizen beschikbaar heeft gesteld. De gemeente hoopt dat ze hierdoor meer gaan integreren. De meeste Roma’s leven hier namelijk echt afgescheiden van de rest, bijna een beetje getto achtig… Ze wonen, werken, leven met Roma’s en worden op straat schuin aangekeken. Op 1 of andere manier wordt het ook niet/bijna niet geaccepteerd als Roma’s wel tussen de andere mensen wonen. Gelukkig lijkt de regering heel langzaam in te zien dat dit moet veranderen.
We gingen met Andras naar Adorjan, in dat dorpje leeft een Roma gemeenschap. Tenminste erin; ongeveer 1 kilometer uit het dorpje vind je over een hobbelige weg, met aan beide zijden een moerasachtig gebied met wat bomen en een rivier, een aantal kleine huisjes… Daar wonen een aantal Roma’s. We werden wantrouwend aangekeken, omdat ze de auto niet kenden, Andras en zijn vrouw reden namelijk met ons mee. De mensen keken alleen maar, tot het moment dat Andras en zijn vrouw uitstapten. Ze werden zo enthousiast begroet, dat had ik nog niet eerder meegemaakt. De mensen straalden gewoon. Wij werden na de begroeting, in het Hongaars, zo ongeveer een huisje ingesleept. In een klein hokje stonden twee banken, daarop moesten we gaan zitten. De mensen zelf pakten een soort geïmproviseerde stoel, een oude muziekbox… De man des huizes werkt of werkte namelijk als een soort handelaar van oude tv’s e.d. Hij was nu niet thuis, maar wilde wel een foto van ons, die werd gelijk gemaakt.
We gingen met elkaar liederen en psalmen zingen. Indrukwekkend… Er waren er die Servisch, Roemeens en Hongaars praten maar ook Engels en Nederland. Er werd spontaan gezongen in bijna alle talen, wij hebben psalm 25:2 in het Nederlands gezongen. Andras vertaalde het in het Engels 1 van de anderen in de andere talen. In het Hongaars werd psalm 42 gezongen, daarnaast nog liederen die wij niet verstaan. We hebben met degenen die Servisch spreken ‘Lees je Bijbel’ in het Servisch gezongen. We hebben met elkaar ‘Door de wereld gaat een woord gezongen’, ieder in z’n eigen taal. Omdat ik alleen de wijs kende, speelde ik, al stuntelend op de blokfluit. Er sprak zoveel eerbied voor God uit het zingen, het raakte mij echt, zo ongepland met elkaar... Het voelde als enorme verbondenheid, al konden we elkaar niet echt verstaan. Behalve Els die inmiddels aardig Servisch spreekt. Andras stelde voor om met gebed te eindigen, omdat het lastig was qua talen stelde hij voor dat zijn vrouw in het Hongaars zou danken, een andere vrouw in een andere taal en 1 van ons in het Nederlands. Dit hebben we gedaan, indrukwekkend!
We hadden in de auto nog wat spullen die we in koffers hebben meegenomen sokken en schoenen, daar hebben we wat van gegeven. Ze waren zo blij! De tranen sprongen bij een jonge vrouw in de ogen… Haar dochter had slippers en sokken inplaats van blote voeten… We namen hartelijk afscheid. Daarna leidde Andras ons rond langs de ‘gypse’ huizen in Ardojan, bizar! Zoveel kleuren, beelden en grote huizen….
We sloten de dag af met patat en hete peper, echt heet…. En dat pas om 9:30…
We gingen om half 12 liggen, in spanning hoe het zou gaan met de vracht...
Over het verblijf bij Andras en de verdere avond kan ik ook best een blog schrijven, dus bij deze!
We kwamen aan bij Andras en werden, alweer, onthaald met heerlijke zelfgemaakte taarten. Echt heerlijk, en ze bleven maar aandringen om meer te eten. Na 3 grote stukken zat ik echt bomvol…
We wilden graag nog bij een Roma dorpje kijken waar hij nu werkt. Andras vertelde dat hij nu in 3 dorpjes werkt, maar dat er weinig kinderen zijn, er zijn namelijk een aantal gezinnen verhuisd naar het dorp omdat de gemeente huizen beschikbaar heeft gesteld. De gemeente hoopt dat ze hierdoor meer gaan integreren. De meeste Roma’s leven hier namelijk echt afgescheiden van de rest, bijna een beetje getto achtig… Ze wonen, werken, leven met Roma’s en worden op straat schuin aangekeken. Op 1 of andere manier wordt het ook niet/bijna niet geaccepteerd als Roma’s wel tussen de andere mensen wonen. Gelukkig lijkt de regering heel langzaam in te zien dat dit moet veranderen.
We gingen met Andras naar Adorjan, in dat dorpje leeft een Roma gemeenschap. Tenminste erin; ongeveer 1 kilometer uit het dorpje vind je over een hobbelige weg, met aan beide zijden een moerasachtig gebied met wat bomen en een rivier, een aantal kleine huisjes… Daar wonen een aantal Roma’s. We werden wantrouwend aangekeken, omdat ze de auto niet kenden, Andras en zijn vrouw reden namelijk met ons mee. De mensen keken alleen maar, tot het moment dat Andras en zijn vrouw uitstapten. Ze werden zo enthousiast begroet, dat had ik nog niet eerder meegemaakt. De mensen straalden gewoon. Wij werden na de begroeting, in het Hongaars, zo ongeveer een huisje ingesleept. In een klein hokje stonden twee banken, daarop moesten we gaan zitten. De mensen zelf pakten een soort geïmproviseerde stoel, een oude muziekbox… De man des huizes werkt of werkte namelijk als een soort handelaar van oude tv’s e.d. Hij was nu niet thuis, maar wilde wel een foto van ons, die werd gelijk gemaakt.
We gingen met elkaar liederen en psalmen zingen. Indrukwekkend… Er waren er die Servisch, Roemeens en Hongaars praten maar ook Engels en Nederland. Er werd spontaan gezongen in bijna alle talen, wij hebben psalm 25:2 in het Nederlands gezongen. Andras vertaalde het in het Engels 1 van de anderen in de andere talen. In het Hongaars werd psalm 42 gezongen, daarnaast nog liederen die wij niet verstaan. We hebben met degenen die Servisch spreken ‘Lees je Bijbel’ in het Servisch gezongen. We hebben met elkaar ‘Door de wereld gaat een woord gezongen’, ieder in z’n eigen taal. Omdat ik alleen de wijs kende, speelde ik, al stuntelend op de blokfluit. Er sprak zoveel eerbied voor God uit het zingen, het raakte mij echt, zo ongepland met elkaar... Het voelde als enorme verbondenheid, al konden we elkaar niet echt verstaan. Behalve Els die inmiddels aardig Servisch spreekt. Andras stelde voor om met gebed te eindigen, omdat het lastig was qua talen stelde hij voor dat zijn vrouw in het Hongaars zou danken, een andere vrouw in een andere taal en 1 van ons in het Nederlands. Dit hebben we gedaan, indrukwekkend!
We hadden in de auto nog wat spullen die we in koffers hebben meegenomen sokken en schoenen, daar hebben we wat van gegeven. Ze waren zo blij! De tranen sprongen bij een jonge vrouw in de ogen… Haar dochter had slippers en sokken inplaats van blote voeten… We namen hartelijk afscheid. Daarna leidde Andras ons rond langs de ‘gypse’ huizen in Ardojan, bizar! Zoveel kleuren, beelden en grote huizen….
We sloten de dag af met patat en hete peper, echt heet…. En dat pas om 9:30…
We gingen om half 12 liggen, in spanning hoe het zou gaan met de vracht...
