indrukwekkende laatste dag

Ha allen,

Onze laatste dag in Servië… s’ Morgens vroeg kregen we bericht van de chauffeurs, ze waren in alle vroegte al vertrokken. Maar niet zonder een laatste onvergetelijke Servië ervaring, er bleek namelijk s’ nachts een auto door midden gebroken te zijn… Blijkbaar vinden de Serven het zelf wel interessant, s’ avonds laat lag het namelijk nog in de zelfde staat als s’ morgens toen de chauffeurs de auto aantroffen.

We zouden s’ morgens om half 10 bij Aleksander zijn, ik werd echt brak wakker, maar ja, voordat ik lag was het ook al half 2 dus is dat wel verklaarbaar. Nadat we ons klaar gemaakt hadden gingen we naar Kucura. Er was een gedeelte van de spullen in de kerk gezet. Aleksander wilde graag naar een school pakketjes brengen, daarom zijn we begonnen met dit klaar maken. Toen we bijna klaar waren kwam Aleksander dat de plannen veranderd waren. Niet naar school, maar wel spullen uitdelen! Helaas ook niet naar Djurdevo waar Aleksander ’s avonds een meeting zou hebben, zou hebben…. Er was namelijk iemand overleden waar hij naartoe moest, dat zou ’s avonds gebeuren. Maar plannen kunnen veranderen…

Gelukkig was de bus weer gemaakt, de remmen waren namelijk kapot en dat is niet echt heel handig.
We hebben de bus volgeladen met dozen en gehaakte dekens, en gingen deze uitdelen in Kucura. Elke vrouw een doos dameskleding en dekens. Bij commentaar is het over en uit, was de boodschap van Aleksander. Voor sorteren was geen tijd, dus moesten mensen maar afwachten wat ze ontvangen. Maar aangezien in andere dorpen mensen zelf kleding uitwisselen, zou dat in Kucura ook kunnen, aldus Aleksander. Ik voelde me nogal ongemakkelijk… Bijna bij elk huis is de tuin afgeschermd met een hoge muur met daarin een deur. Ineens achter de deur komen voelt bijna als privacy schending. Gelukkig was mijn eerste ervaring met deze schending niet negatief. Sterker nog, de eerste waarbij ik de doos én deken gaf begon gelijk te knuffelen. Dat zorgde wel enigszins voor andere ongemakkelijke gevoelens… Een wildvreemde dame die schijnbaar mij als de oorzaak van deze weldaad zag, terwijl mijn enigste bijdrage is dingen uitreiken…

Wat de keerzijde was vond ik wel super, bijna overal mochten we een foto maken van de ontvangst. Natuurlijk zou het in hoofdzaak moeten gaan om het overhandigen van de spullen, maar we probeerden toch zoveel mogelijk de leefomstandigheden in het middelpunt te zetten. Zonder dat we ongestoord allerlei foto’s schieten, is het ons toch aardig gelukt het één en ander vast te leggen. Behalve de emotie, die is alleen te voelen als je aanwezig bent…

Zoveel ellende zien, uitzichtloze situaties… Het deed behoorlijk wat met me. Misschien ook wel door de vermoeidheid, maar toch. De vele kleine huisjes waar bij binnenkomst niet 1, maar 2, 3 soms zelfs 5 families bleken te wonen, vanbuiten leek het nog wel wat. Maar niets is wat het lijkt, helemaal hier niet! We kwamen in een Roma straat waar we dozen gingen uitdelen, ook hier mochten we foto’s maken en wat voor ’n foto’s, naakte kinderen liepen op de vieze stoep, modder en zand op hun huidje… Overigens; de mensen wisten niet dat we kwamen, het enigste wat de meesten wisten is dat er een transport kwam en dat ze daar ook wat van kregen. En… dat er foto’s van het uitdelen gemaakt zouden worden voor de vele vrijgevige Nederlanders. Daarom bleef de camera zo ongeveer gericht op de mensen, gelukkig heeft Els een goede camera die goed kan inzoomen… Voor het oog kwamen ze zelf op de foto, in werkelijkheid de chaos achter hen.

Er was één situatie die enorm indruk maakte. We kwamen bij een gezin waarover ik in een eerdere blog al schreef. Daar is het huis ingestort. Tenminste gezin, er wonen 5 familie’s. Zodra we stopten kwamen er uit de deur een paar kinderen en volwassenen, de deur bleef open en steeds kwamen er meer naar buiten… Allemaal met dezelfde kenmerken, trieste ogen, vieze kleding… Aleksander en Els deelden uit, schoolspullen, kleding, schoenen, de mensen waren zo blij! Toen de dozen naar binnen gebracht moesten worden liepen we mee. De deur in de muur door, wat een ongelooflijke chaos! 2 paarden, een kar, wat gras en hooi, een berg afval waar een paar stokken met waslijn en was eraan in stonden, overal stenen en stukjes muur. Achteraan het terrein stonden met steen, plastic en hout wat hutjes. Tussen deze bende liepen ouderen en kinderen door elkaar heen, doelloos van het één naar het ander… Op de kar zat een klein jochie die spontaan begon te kletsen en zijn gekregen stiften liet zien. Iets verder een meisje met bruine krullen, een jurkje aan dat eens roze was geweest en bruine vegen op haar wangen… Ze bleef apathisch voor zich uitkijken… Toen we weggingen vertelde Aleksander dat er 5 families woonden, wel allemaal familie van elkaar, maar toch… Eén van de vrouwen had hem verteld over haar kind, het kind was geboren met een afwijking aan de voeten. Om dit te verhelpen, althans hulpmiddelen aan te reiken, is €80 nodig, een vermogen voor hen.

Vreselijk al die verhalen, al die trauma’s, zoveel ellende… Angst, pijn, verdriet, moord en doodslag… Arme kinderen, arme ouders…
Ik was voor een keer heel blij dat het hierbij bleef en Aleksander ons naar huis bracht. Soms is het gewoon even genoeg geweest.

S’ avonds gingen we naar Novi Sad, Aleksander bedacht dat hij meeging, bij de bedroefde familie kon ook wel iemand anders assisteren. We hadden een mooie laatste avond met uitzicht over de Donau. Wel met een donker randje, vaag waren de contouren zichbaar van wat eens 1 van de bruggen van Novi Sad was, helaas in april 1999 door de NAVO gebombardeerd. Net als de andere 2 bruggen die Oost met West verbinden... Aleksander vertelde er rustig en schouderophalend over, herhalend hoe bang hij toen was, en de vraag ‘why’… Hoewel ik graag het naadje van de kous wil weten, nam ik voor één keer genoegen met zijn verhaal en vroeg niet verder. Het was meer dan genoeg vandaag.

Het was een indrukwekkende laatste dag in Servië, die mij meer dan ooit heeft overtuigd van het nut van naastenliefde..