Warm welkom

Goedemorgen Allen,

Zo ongeveer midden in de Surinaamse warme nacht, zit ik hier onder de airco (op 26C) te schrijven. Wat is het heerlijk om weer hier te zijn! Tijdens de reis al genoten van het heerlijke Surinaamse eten, de gezellige sfeer en het idee dat ik snel weer iedereen zou zien. We hadden een voorspoedige vlucht en ondanks vertraging op Schiphol landen we volgens planning. De meeste 'vreemdelingen' (oftewel niet ingezetenen waarvan het merendeel gewoon Surinaamse Nederlanders zijn) worden behoorlijk doorgezaagd. Ik weet dit van de vorige keren ook, ik had mij ook ingesteld op een behoorlijke ondervraging. In het vliegtuig had iedereen al een formulier ingevuld met vragen als: wat kom je doen/ waar werk je/ waar verblijf je etc. Maar wanneer wij aan de beurt zijn wordt mijn paspoort gepakt en in no time heb ik de stempels binnen zonder ook maar iets te moeten verklaren. De koffers zijn al van de band gehaald, dus het is oppakken en wegwezen. Maar onze taxi (Gerrit) is er nog niet, gewend aan de Surinaamse realiteit gingen zij ervan uit dat we veel later door de douane zouden zijn daarom moesten we nog een half uurtje wachten. Wij als blanke Nederlanders vielen natuurlijk op en dat was te merken: de één na de ander wilde onze koffer sjouwen (Vreemd: er viel niets te sjouwen want ze stonden gewoon op een bagagekar) of taxi zijn. Ik kreeg het gouden idee om even een simkaart te fiksen en ging weer naar binnen.

Bij de deur werd ik tegengehouden: Waar ga je? Na enige uitleg werd ik welwillend meegenomen een donkere afgesloten ruimte in, daar moest mijn tas door de scan en werd ik gefouilleerd. En daar mocht ik tegen de stroom in naar de stands van de simkaarten. Er zijn hier 2 aanbieders: Telesur en Digicel. Bij de eerste was de rij korter dus daar maar in gaan staan, maar de 2e rij ging achteraf sneller. Het komende half uur (!) was ik zoet met wachten en uitleggen en nog meer wachten. Maar het was het wachten waard, ik heb mijn kaart mét mb's en belminuten én hij doet het! Eindelijk kon ik naar buiten. Gerrit stond temidden van de wachtenden, maar aangezien ik hem nog niet had verwacht keek ik niet op of om en liep gelijk naar Julia. Oepsie... Gelukkig kon hij er wel om lachen.

We stapten in en Gerrit betoonde gelijk een geweldige gids te zijn, de komende reis van ruim een uur vertelde hij van alles. Heerlijk om weer de natuur te zien, de bedrijvigheid en gewoon het land. Toen kwamen we bij het schitterende huis van Gerrit en Mirjam. Mirjam verwelkomde mij met een brasa (omhelzing) en: 'Welkom, in het toch wel een beetje thuis...' Ineens realiseerde ik mij dat het zo echt voelde. We kregen kokosdrank uit eigen tuin, alleen al het gebaar: zo lief! Ook het appartement is geweldig! Schoon, netjes en mooi ingericht! Een stukje Nederland:-) Na eindeloos praten en een heerlijke maaltijd gingen we naar bed.

Ik werd gisteren al vroeg wakker en ging buiten genieten van de ontwakende natuur. Omdat je hier bij de evenaar zit is het standaard van 7-7 donker en van 7-7 licht.

Vreemd trouwens hoe snel dingen weer vertrouwd voelen. Ik betrap me er steeds op dat ik automatisch dingen doe zoals ik ze altijd deed hier... We reden met Mirjam mee naar de stad. In kilometers maar een klein stukje, maar in het verkeer hier duurt het alsnog ruim een uur. We gaan naar de centrale markt en genieten daar van de geuren en kleuren. Helaas wordt foto's maken niet op prijs gesteld. Inmiddels heb ik een soort tactiek ontwikkeld: beetje slijmen, praten en kopen. Daarna mag het bijna altijd. Na een aantal kraampjes met specerijen etc kwamen we ineens bij de vis. Daar zei iemand zelf: 'je mag foto's maken hoor!' Dat lieten we ons geen 2 keer zeggen natuurlijk. Achter de kraampjes lag de Suriname rivier met de boten die de vis zojuist aan land hadden gebracht. En nu lag diezelfde vis, dood in de brandende zon, te wachten op een koper. Maar we blijven Nederlanders en voor een WC bezoekje gaan we naar 'de Waag' een westers restaurant langs het water. (De waag naar het wegen van de exportproducten die vroeger vanuit deze plek werden vervoerd naar Nederland) Helaas hoorde ik over hetzelfde restaurant dat ze een groep donkere Surinamers van een vooraanstaand bedrijf erg onbeschoft behandeld hebben, terwijl er op datzelfde moment Nederlandse toeristen zaten die met de nodige vriendelijkheid te woord werden gestaan. Bizar: discriminatie door eigen mensen... Na wat fotoshoots langs de waterkant zijn we naar fort Zeelandia gelopen. De plek waar vroeger de tot slaaf gemaakten verkocht werden. Daarna werd het tijd om ons naar de Fina bank te begeven, daar zou Mirjam ons weer oppikken. Julia zag ineens een hoogwerker en stond erop om zo mogelijk de lucht in te gaan. Ik heb toegekeken en weet niet wie er meer genoot: Julia of al de werkmannen, die hun werk staakten om dit te bekijken. Overigens: ik sta hier zelf wel wat anders in, niet alleen mijn hoogtevrees maar ook het 'aandacht van mannen' en het punt dat je ze van het werk houdt. Maar Julia genoot en dat was mooi om te zien! Thuisgekomen hebben we gekookt en gedoucht. Daarna nog even naar de winkel.

's avonds ben ik naar een vrouw met NHA geweest waar ik sinds 2018 kom als ik hier ben. Haar zus kwam mij uit het werk halen. Om half 5 was ze er, maar het verkeer was zo druk! Daarom heeft ze Chinees gehaald en kwamen we uiteindelijk om half 7 bij haar thuis. Haar zus leek mij te herkennen, ze hield mij vast na mijn brasa en keek mij stralend aan. Zo gaaf! Minder gaaf vond ik het om te zien dat ze naar mijn idee wel echt achteruit is gegaan. Ze zat veel in haar eigen wereld hoewel ik haar er altijd uit kreeg door te praten lukte dat nu niet. De emoties wisselden sterk op haar gezicht, als ze in het hier en nu was keek ze mij stralend aan en reageerde, maar verder keek ze weg, boos en bang met grote ogen, fluisterde en riep af en toe dingen. Pas bij aanrakingen reageerde ze weer op mij. Ze woont in een huisje achter het huis van haar zus. Haar zus werkt de hele dag, dan is het huisje op slot en is ze op zichzelf aangewezen. Afgezien van de noodzakelijke voorzieningen, een TV en wat spelletjes is er niets. Dit is denk ik ook niet stimulerend om uit eigen wereld te komen. Dit klinkt voor ons zielig maar kan hier niet veel anders, er is weinig opvang en bovendien ook weinig kennis van bijv. NHA. Ze zat in 2019 wel bij een opvang voor een paar dagen, maar na corona is haar zus ermee gestopt. Ze zegt: Bij de opvang komen allerlei mensen, ik vind het risico op een virus o.i.d. te groot. En dat begrijp ik... Ik heb enorm veel bewondering voor de zus die, zodra ze thuiskomt na haar werk, haar zusje gaat baden (wassen) eten geeft en ook nog probeert haar op te voeden. Wanneer de zus voor haar werk naar het buitenland is komt hun broertje om zijn zus te verzorgen.

Al die tijd zit Julia alleen, en al ben ik erg blij dat ik ze weer zie, ik geef toch aan dat ik weer terug wil. Met de belofte dat ik weer kom, volgende week.

Met Conchita heb ik ook contact gehad. Ze denkt dat Aisha vandaag begraven wordt maar wist het gisteren nog niet zeker. Daarna gaat ze naar het binnenland. Voor een traditie zegt ze. Mirjam gaf aan dat ze denkt dat het te maken heeft met het uitbannen van verkeerde geesten, het krijgen van een meisje met een beperking én dan ook nog haar overlijden moet immers ongetwijfeld door boze geesten veroorzaakt worden... Dit is dezelfde vrouw die met hart en ziel Christen is en iedere keer benoemd: als God het wil...

Ik ga haar zeker nog ontmoeten maar zoals met alles hier is het moeilijk te plannen wanneer.

Raar maar waar: onze tijd vult zich razend snel. Ik baal er nu al van dat ik hier maar even ben.

Vandaag gaan we een dagje naar Brownsberg, ik ben benieuwd!

Jullie een fijne dag en tot snel!

Een warme brasa uit een even warm Suriname :-)