Brownsberg

Ha allemaal,

Na mijn blog van gisteren stapten we al snel in de auto op weg naar het schitterende binnenland van het groenste land van de wereld.

Ik luister intussen naar Conchita die een aantal berichten heeft ingesproken. Helaas gaat de begrafenis nog niet door. Opa zou de papieren meenemen vanuit Suriname. (Conchita is niet ingeschreven in Frans-Guyana) Maar... de beste man is ze vergeten! Nu is het weekend, maandag begraven ze niet bij de buren, dinsdag is een nationale vrije dag waarbij geen begrafenissen passen en dus wordt het pas woensdag. Als tenminste dan iemand de papieren heeft gebracht... Oja, lieve allemaal: dank voor de overdadige giften!

De komende uren reden we naar het zuiden. Ik genoot om zoveel bekende plekken weer te zien! We stopten even bij een winkel en maakten gelijk van de mogelijkheid gebruik om naar de WC te kunnen. Hoewel er een WC pot stond leek het eerder een hangjongeren plek met een open deur, allemaal peuken en viezigheid. Onderweg wees onze gids, Gerrit Sabajo, ons op allerlei mooie en mindermooie dingen.

Wat te denken van Kofidjompo? De vroegere naam van een dorpje waar lang geleden een gevluchte slaaf, Kofi, werd gevangen, onthoofd en zijn hoofd als troffee werd geshowd. Helaas viel hij in het water en de naam van het dorp was geboren: Kofi djompo. Maar niet voor altijd... Meneer Lely (Juist ja; die van de afsluitdijk, Lelystad en zoveel meer) kwam in Suriname en nam geen genoegen met zijn status in Nederland maar moest zijn naam ergens aan verbinden. Kofidjompo werd Lelydorp. Die beste meneer Lely deed iets wat tot op de dag van vandaag in Suriname gebeurt. Hij rook (goud) geld, kwam, zag, overwon en verdween. Suriname bleef achter met een spoorlijn tot diep in het binnenland om goud makkelijk te vervoeren, de spoorlijn is verdwenen, de treinstellen verroesten maar de naam Lelydorp bleef. Hetzelfde lijkt te gebeuren met oude bedrijfspanden van o.a.: Billiton, Bruynzeel, Boskalis en Suralco. En helaas niet alleen de panden maar ook de omgeving: oud materieel ligt te verwoesten, borden, slagbomen, huizen van medewerkers alles is er nog. Ooit in de middel of nowhere gebouwd in de hoop dat het winstgevend zou zijn, nu is de delfstof op of bleek het minder winstgevend dan gedacht en weg zijn de investeerders, maar hun sporen blijven. Even leek het mooi, even was er werkgelegenheid.

We zijn op weg naar Brownsberg, een groot natuurgebied op een 515 meter hoge berg in Suriname. Genoemd naar 1 van de vernietigers van dit mooie gebied: John Brown een 19e eeuwse gouddelver. De oude inheemse naam is onbekend zoals alles uit het verleden hier relatief snel in de vergetelheid verdwijnt. Voor we de berg op gaan stoppen we even in het dorp Brownsweg waar we gebruik maken van een heerlijk schone toilet. We betalen ervoor, maar dan heb je ook wat! Al glijdend gaan we naar boven over een weg vol kuilen en gaten, gelukkig heeft Gerrit een 4x4. En hij verzekerd ons dat auto schade is meeberekend in de prijs, wat ik mij ten zeerste afvraag... De autoramen zijn open wat zorgt voor een, al is het warm, heerlijk windje. Ik geniet van de natuur met, helaas, ook regelmatig zicht op afgravingen door goudzoekers. Ineens voel ik gekriebel, en geloof het of niet, er zit een beest in mijn kleren! Zo naar binnen gevlogen en geland... Eerst probeer ik nog om het eruit te vissen maar het lukt niet, dus even uitgestapt, gewapperd, en gelukkig ik voel niets meer. Dacht ik... Even later voel ik onder mijn oksel iets, ik probeer het te pakken maar voel alleen iets hards wat snel beweegt ook. Uitkleden voor een beest is wat, maar blijven zitten met een mogelijk gevaarlijk beest in je kleren ook! Dus maakt Gerrit een stop en kleed ik mij even uit achter de auto, Julia staat erbij en geeft ineens een gil. Ze zag een groot beest wegvliegen, ik blij! Dus kleren weer aan en wij verder.

We stoppen en gaan de jungle in, het Amazone regenwoud, het oerwoud de longen van de aarde. Op de brownsberg zit een bron, deze stroomt naar beneden en heeft verschillende watervallen, wij bezoeken er twee. De tocht is te doen, maar wel afzien, met name door het stijgen, dalen en de ongelijke grond. Maar het was echt schitterend! De geuren en kleuren, de dieren, de natuur... Het lijkt een paradijs, maar als we bij een uitkijkpunt staan en daar de chaos zien die goudzoekers maken wordt ik snel uit die droom geholpen. Bij de waterval aangekomen eten we een heerlijke Surinaamse bami, ik doe er iets peper bij, maar dat heb ik geweten, pittig! Na het eten springen we onder de waterval: heerlijk! De flesjes worden gevuld en dan gaan we door naar de volgende. Ik heb bewust mijn kleding aangehouden, het werkt verkoelend, die natte stof. Tijdens de afdaling naar de volgende waterval vergaap ik mij aan al het moois: brommelia's, orchideeën tig soorten palmen, vlinders en andere dieren. Maar ik let niet goed op en ineens lig ik een paar meter verder. Afgezien van een aantal verkleuringen kom ik er goed van af. Je zal daar maar gehaald moeten worden met een brancard... Ook hier genoten van het heerlijke water, wat hier hard naar beneden stort en zorgt voor een gratis massage:-). Ik kan van alles schrijven maar de schitterende belevenissen kan ik niet overbrengen. Dus ik zou zeggen: Ga allemaal naar Suriname en geniet...

We rijden naar een uitkijkpunt waar op dat moment ook een groep hoogleraren en studenten van de Universiteit is, faculteit Biologie. Reuze interessant en al snel ben ik met een paar hoogleraren in een gesprek verwikkelend over de houding van leerlingen ten opzichte van de leerstof maar ook politiek, natuur en cultuur van het mooie Suriname. Geweldig om te horen hoe gedreven deze mensen zijn om hun leerlingen iets bij te brengen! Maar ze zijn ook pijnlijk eerlijk over het leed in SU...

1 van hen verteld dat er zojuist een labaria slang oftewel de lanspuntslang is gesignaleerd, ze vertellen waar, het is niet ver, maar we kunnen onze gidsen (een neefje van Gerrit is ook mee) niet overtuigen om er heen te gaan. Over slangen gesproken: we hebben er onderweg 1 dood gereden. (ik denk nu ik even google een groene spitsneusslang) Het voelt gek! Zijn huidje is zacht, hij kronkelde nog toen we hem oppakten en ik voelde zelfs een soort van hartslag, griebeltjes... We zien ook een draadwormslang, ik dacht dat ik hem wel durfde te pakken op een blad, maar hij kronkelt zo hard richting mijn hand dat ik het uitgil en de slang verdwijnt in het gras.

Op de terugweg genieten we na en zien we een mooie zonsondergang. Vooral Julia geniet! Ze mag een stuk rijden door de modder en de plassen. En ze doet het echt goed! Gerrit geeft aanwijzingen: links, rechts, midden en ze stuurt de auto rustig door de kuilen, gaten en plassen. Ze krijgt veel bekijks. Zelfs een groepje kinderen kijkt met open mond toe, haha!

Omdat er hier een enorme inflatie is, (2019 koers van 1-8 nu 1-40) is er moeilijk aan geld te komen. Gerrit en Mirjam hadden daarom gezegd dat we beter euro's mee konden nemen en dan hier wisselen. We rijden nu daarom naar een Cambio. Het lijkt op de MAC drive. Je stopt bij een raam met een mini draaideur. Onder een soort gewichtje leg je je euro's die je wilt wisselen, en na een poosje draait het raam en krijg je SRD's terug. En, in mijn geval, een enorme stapel SRD's... Tja 1 op 40 is ook niet niets. Ik had nog aardig wat SRD's die ik meegenomen had uit Nederland maar wat moet je nu met 1 SRD? Hij is nu 0,024 waard... En dan vergeet ik de cent muntjes maar even.

Thuisgekomen genieten we mee van heerlijke taartjes die iemand thuis gebakken heeft, doen we nog een wasje en gaan naar bed. Vandaag staat schoonmaak op de planning.

Jullie een fijne dag en tot de volgende keer!