Dolfijnen en Indianen
Blijf op de hoogte en volg Jenneke
06 Augustus 2018 | Suriname, Paramaribo
Lang voordat Columbus Zuid Amerika ontdekte en zich hier blanken zich vestigden, leefden hier al Indianen. In de rivieren dartelden ook toen al de dolfijnen vrolijk rond...
Afgelopen vrijdag hebben we een dolfijnentour gedaan. Bij de schitterende splitsing tussen het blauwe zoute oceaan water (Atlantische oceaan) en het bruine water van de Suriname en Commewijne rievier. Op deze driesprong gingen we dolfijnen zoeken. Omdat ze zich eerst niet lieten zien meerden we aan bij de vroegere plantage 'rust en werk'. Wie hierbij denkt aan een goed evenwicht heeft het mis, de blanke eigenaar ruste, de donkere slaven werkten... In 1750 werd hier een koffieplantage aangelegd, nu wordt het gebruikt voor vee en visteelt. En... een bewoner (nazaat van de vroegere slaven) vangt krokodillen en schildpadden op. We mochten een krokodil vasthouden, geen gladde huid zoals ik had verwacht. Wel veel kracht in zn bek. Daarna verder met onze dolfijn zoektocht. En ja, we zagen al snel de vinnen boven het water uit. Ze kwamen niet heel dichtbij maar toch zagen we nog een keer een sprong waarbij de dolfijn ons glimlachend aankeek en zijn roze buikje liet zien. Schitterend!
's avonds nog even een gesprek met een in Nederland geboren Surinamer. Hij sprak mij aan toen we uit de winkel liepen en vertelde een deel van zijn levensverhaal. Anja was druk met foto's maken overal en nergens, dus ik kon luisteren... In Nederland geboren, daar een deel van zijn jeugd doorgebracht. Toen naar Suriname omdat moeder er in Nederland alleen voorstond toen vader weg was. Hij begreep dit niet, in Suriname zou er altijd wel iemand zijn die helpt... In Suriname aangekomen was er nog een grotere schok.
Het onderwijs is hier namelijk heel anders als in Nederland. Hij werd door klasgenoten gezien als buitenlander omdat hij anders praatte en anders deed... Hij nam lego mee naar school wat vervolgens door de juf werd afgepakt. Juf deed hem na en verbeterde hem steeds. Tja... Het was een trauma vertelde hij. Even later kwam er ineens een neef bij, huh?!, volgens hem was de oplossing voor een trauma een zoen geven, jaja...
Zaterdag zijn we naar het Indianen dorpje, Matta, geweest. We werden uitgenodigd door leden van de Gemeente Gods Rainville kerk hier in Paramaribo, zij doen evangelisatiewerk in Matta. Toen we bij de bus kwamen werden we gelijk betrokken in de gesprekken. In de bus zat ik naast zuster Vera (alle christenen zijn hier broeders en zusters) we hebben hele gesprekken gehad. Ze noemde dat Surinamers zo bescheiden zijn, en inderdaad, ik voel me soms echt een lompe Nederlander, schaam, schaam!
We kwamen na ruim 2 uur rijden aan in het dorpje. Een uitgestrekt dorp langs de bauxietweg, bauxiet is zand dat door mineralen rood wordt. Vandaar de naam roodhuiden, denk ik zo! Wow, wat zagen ze er allemaal schitterend uit! Ze hadden zich in traditionele dracht gehuld. Alles zelfgemaakt! Er werd een soort demonstratie gegeven, katoen touw maken, zo bewerkelijk... Eerst de bolletjes ontdoen van pitten, daarna uit elkaar pluizen in een platte reep, dan het volgende stukje erop, en dan voorzichtig al rollend een touw ervan maken... Hetzelfde met touw van palmblad en touw van een soort ananasblad. Verder hebben we gezien hoe cassave brood gemaakt werd, ik stond natuurlijk overal met mn neus bovenop en kreeg een warm, vers stukje. Heerlijk! Een man kwam uitgebreid foto's van mij maken, ik had een andere huid als hem en bla, bla, bla...
Ook werden er levende (!!) wormen geroosterd. Gewoon hup sateprikker erdoor, peper erop en op het vuur. Ze wilden mij overhalen om er ook te eten, maar nee hoor! Zegt één of andere belangrijke indiaan, ik eet de ene helft dan eet jij de rest, dan hoef je niet zoveel. Nou mij niet gezien:-).
Maar wat mij het meest aangreep is de opening van het nieuwe kerkgebouw. Waarbij een toespraak werd gehouden. De indianen, de inheemsen hier, hebben nog steeds geen eigen grondgebied! Ze wonen hier zolang hier mensen rondlopen, alle andere bevolkingsgroepen hebben eigen grond en de indianen hebben niets... Ze wonen ergens maar het is niet van hun, als de regering wil dat ze verkassen moeten ze gaan ondanks de eeuwenoude geschiedenis... Echt zo bizar! Maar ook heel indrukwekkend hoe de indianen nu nog leven, rustig doen ze dag in dag uit wat hun hand vind om te doen...
We gaan zo op weg naar Botopasi, dus komende dagen geen verslagjes... Allemaal een goede week!
Afgelopen vrijdag hebben we een dolfijnentour gedaan. Bij de schitterende splitsing tussen het blauwe zoute oceaan water (Atlantische oceaan) en het bruine water van de Suriname en Commewijne rievier. Op deze driesprong gingen we dolfijnen zoeken. Omdat ze zich eerst niet lieten zien meerden we aan bij de vroegere plantage 'rust en werk'. Wie hierbij denkt aan een goed evenwicht heeft het mis, de blanke eigenaar ruste, de donkere slaven werkten... In 1750 werd hier een koffieplantage aangelegd, nu wordt het gebruikt voor vee en visteelt. En... een bewoner (nazaat van de vroegere slaven) vangt krokodillen en schildpadden op. We mochten een krokodil vasthouden, geen gladde huid zoals ik had verwacht. Wel veel kracht in zn bek. Daarna verder met onze dolfijn zoektocht. En ja, we zagen al snel de vinnen boven het water uit. Ze kwamen niet heel dichtbij maar toch zagen we nog een keer een sprong waarbij de dolfijn ons glimlachend aankeek en zijn roze buikje liet zien. Schitterend!
's avonds nog even een gesprek met een in Nederland geboren Surinamer. Hij sprak mij aan toen we uit de winkel liepen en vertelde een deel van zijn levensverhaal. Anja was druk met foto's maken overal en nergens, dus ik kon luisteren... In Nederland geboren, daar een deel van zijn jeugd doorgebracht. Toen naar Suriname omdat moeder er in Nederland alleen voorstond toen vader weg was. Hij begreep dit niet, in Suriname zou er altijd wel iemand zijn die helpt... In Suriname aangekomen was er nog een grotere schok.
Het onderwijs is hier namelijk heel anders als in Nederland. Hij werd door klasgenoten gezien als buitenlander omdat hij anders praatte en anders deed... Hij nam lego mee naar school wat vervolgens door de juf werd afgepakt. Juf deed hem na en verbeterde hem steeds. Tja... Het was een trauma vertelde hij. Even later kwam er ineens een neef bij, huh?!, volgens hem was de oplossing voor een trauma een zoen geven, jaja...
Zaterdag zijn we naar het Indianen dorpje, Matta, geweest. We werden uitgenodigd door leden van de Gemeente Gods Rainville kerk hier in Paramaribo, zij doen evangelisatiewerk in Matta. Toen we bij de bus kwamen werden we gelijk betrokken in de gesprekken. In de bus zat ik naast zuster Vera (alle christenen zijn hier broeders en zusters) we hebben hele gesprekken gehad. Ze noemde dat Surinamers zo bescheiden zijn, en inderdaad, ik voel me soms echt een lompe Nederlander, schaam, schaam!
We kwamen na ruim 2 uur rijden aan in het dorpje. Een uitgestrekt dorp langs de bauxietweg, bauxiet is zand dat door mineralen rood wordt. Vandaar de naam roodhuiden, denk ik zo! Wow, wat zagen ze er allemaal schitterend uit! Ze hadden zich in traditionele dracht gehuld. Alles zelfgemaakt! Er werd een soort demonstratie gegeven, katoen touw maken, zo bewerkelijk... Eerst de bolletjes ontdoen van pitten, daarna uit elkaar pluizen in een platte reep, dan het volgende stukje erop, en dan voorzichtig al rollend een touw ervan maken... Hetzelfde met touw van palmblad en touw van een soort ananasblad. Verder hebben we gezien hoe cassave brood gemaakt werd, ik stond natuurlijk overal met mn neus bovenop en kreeg een warm, vers stukje. Heerlijk! Een man kwam uitgebreid foto's van mij maken, ik had een andere huid als hem en bla, bla, bla...
Ook werden er levende (!!) wormen geroosterd. Gewoon hup sateprikker erdoor, peper erop en op het vuur. Ze wilden mij overhalen om er ook te eten, maar nee hoor! Zegt één of andere belangrijke indiaan, ik eet de ene helft dan eet jij de rest, dan hoef je niet zoveel. Nou mij niet gezien:-).
Maar wat mij het meest aangreep is de opening van het nieuwe kerkgebouw. Waarbij een toespraak werd gehouden. De indianen, de inheemsen hier, hebben nog steeds geen eigen grondgebied! Ze wonen hier zolang hier mensen rondlopen, alle andere bevolkingsgroepen hebben eigen grond en de indianen hebben niets... Ze wonen ergens maar het is niet van hun, als de regering wil dat ze verkassen moeten ze gaan ondanks de eeuwenoude geschiedenis... Echt zo bizar! Maar ook heel indrukwekkend hoe de indianen nu nog leven, rustig doen ze dag in dag uit wat hun hand vind om te doen...
We gaan zo op weg naar Botopasi, dus komende dagen geen verslagjes... Allemaal een goede week!
