Bezoek aan Botopasi
Blijf op de hoogte en volg Jenneke
09 Augustus 2018 | Suriname, Paramaribo
Daar zijn we weer! Terug van een paar dagen op Sutikamia een resort bij het dorpje Botopasi, en verhalen voor wel 10 webblogs... Botopasi is een klein dorpje in het binnenland van Suriname langs de Surinamerivier. Het is een Marron dorp, dat betekend dat de inwoners nakomelingen zijn van gevluchte Afrikaanse slaven van plantages. De slaven vluchten diep het ondoordringbare oerwoud in, daardoor vind je nu nog overal dorpen met nakomelingen van deze slaven. 1 van deze dorpjes is dus Botopasi in het district (provincie) Sipaliwini.
Maandagmorgen gingen we al vroeg van Paramaribo naar Atjoni, 3 uur lang over een lange heuvelachtige weg, met 1 keer een afslag. Het leek de 'middle of nowhere' maar regelmatig liep er iemand over de weg of zagen we in de verte hutjes opdoemen. Ineens sprong voor ons meneer Agent op de weg. Jacoline ernaar toe, het duurde en duurde... Toen ze terug kwam was het rijbewijs ingenomen. De reden: op de 80 km weg stond schijnbaar ergens een bordje '40' die we niet hadden verwacht én gezien. Op eigen risico mocht ze verder, ze had een briefje gehad en moet vrijdag informeren. Niet ophalen maar informeren... Wij snel weer verder. Soms passeerden we kapotte bruggen, ernaast lag dan een lading puin als weg. ...en de rivier??! Geen idee!
Aangekomen bij Atjoni verbaasden we ons over de enorme bedrijvigheid. Er lag een enorme variatie aan korjalen, groot, klein in alle kleuren en maten. Er werd van alles ingeladen tot van kasten, koelkasten tot grote regentanks. Later hoorden we dat zelfs auto's en trekkers via het water vervoert worden. Gewoon in stukkies, tja.. Volgens de berichten is het 2,5 á 3 uur varen in de korjaal, maar we voeren tal van andere boten voorbij en waren er naar ons idee veel sneller. Ook vanmorgen, we hadden dezelfde bootsman, was dit het geval, we waren in 1,5 uur weer bij Atjoni. Toen we ernaar vroegen begon hij te lachen en na even doorvragen vertelde hij dat hij de motor had opgevoerd... Met onze 40 PK haalden we met gemak de 60 PK korjalen in. Hij leek ons enthousiasme wel te waarderen, ik ben wel van zulk soort grapjes:-).
In Botopasi aangekomen hebben we ons schitterende houten verblijf bewonderd en kennisgemaakt met mevrouw Suzette en meneer Renfrey. Zij hebben de afgelopen dagen voor ons gezorgd. We konden gelijk aanschuiven voor een verrukkelijke maaltijd. Terwijl we zaten te smullen zie ik vanuit mijn ooghoeken op de balken iets rommelen, een rat! Dus ik natuurlijk gelijk; kijk daar, een rat... Alleen dan met wat meer geluid. Meneer rat schrok denk ik ook en viel, plop, in de keuken achter het gasfornuis... 's avonds zaten we een spel te doen, meneer Renfrey liep ineens weg en kwam zacht aangeslopen met zijn machete. De anderen zagen het niet, ik zei niets natuurlijk. Toen een klap en de rat was er geweest. Mooi beestje hoor, best klein eigenlijk.
Na het eten zijn we een rondwandeling door Botopasi gaan doen. Er is daar een vliegveldje waar de MAF vliegtuigen ook regelmatig landen, geweldig! Gezin Bijkerk werd gelijk een soort begrip; Ai, Andy, ai... (ai is een soort van ja uitroep) (Andy zelf was er niet bij.) We kwamen een trekker tegen die de hoek omscheurde met een boomstam eraan vast. Nu wist ik gelijk waar ze al de moeite voor doen om hier trekkers te krijgen. Bijzonder om zo een dorp te zien! We hebben even met de kapitein (dorpshoofd) gepraat, 1 van de 4 én de belangrijkste. Hij vertelde dat het inwoner aantal drastisch terugloopt. Vroeger woonden er in Botopasi rond de 4000 mensen nu met moeite nog 400, volgens meneer. De reden: jongeren trekken vaak naar de stad (Paramaribo) voor studie, studeren door (HBO, universitair) en keren niet terug naar het dorpje eenzaam in de Jungle...
We zagen het aggregaat, helaas werkt het vaak niet. De dorpen krijgen gratis benzine om het aan te drijven, maar helaas de regering levert niet altijd... Toen we terug liepen naar ons resort in het schemer donker hoorden we in de verte geblaf en gegrom wat snel dichterbij kwam. Meneer Renfrey bleef stokstijf staan en riep wat in het Saramaccaans (Marron taal) naar iemand. Er kwam een meneer aan, ze stonden even te praten en kwamen naar ons toe. Meneer Renfrey vertelde dat het agressieve honden waren van een naburig dorp, ze verwonden nog weleens mensen. Aan zijn hele houding was te zien dat hij niet wist wat hij hiermee aanmoest... Bij ons waren er een paar helden die het wel zagen zitten om de beesten met stokken te lijf te gaan. Dus wij inclusief stokken de inmiddels donkere jungle in. Gelukkig stierf het geblaf langzaam weg. Toen ik meneer Renfrey later vroeg waarom ze de honden niet afschieten vertelde hij dat Saramaccaners dit niet doen bij honden en katten omdat ze geloven dat de geest van het dier je dan achtervolgt... Tja, Botopasi is een christelijk dorp maar het bijgeloof blijft...
Na een heerlijke nachtrust gingen we op weg naar de Ananasberg. Na een poos varen door talloze stroomversnellingen, en een hozende bootsman (er zat een gat in de korjaal, brrr) kwamen we aan bij het dorp Djoemoe. Een dorp op de plek waar de rivier Gran Rio samenvloeit met de Pikin Rio om er samen de Surinamerivier te vormen. We liepen door het dorp heen, ik vond de sfeer een beetje naar. Er stonden overal een soort totempalen. Zodra wij langsliepen verstomde het gepraat mensen keken ons bijna boos aan. Er kwam een jongen aan, 14 jaar, hij was onze gids! Wow! Geen school gehad, hij begreep Nederlands maar sprak het bijna niet, maar gidsen kon hij! Maar eerst het dorp uit, via het offeraltaar met bladerpoort, vrouwen links, mannen rechts, huh?! Iemand uit Botopasi die er bij was vertelde dat dit dorp echt totaal anders is dan zijn dorp. De geesten worden vereerd door drank, wat wordt geofferd. We zien trouwens vrij makkelijk of een dorp christelijk is of niet. Bij de niet christelijke dorpen zoals Djoemoe staat een soort poort van bladeren waar je doorheen moet lopen.
We gaan via een smal pad het bos in. Passeren lukt het eerste stuk niet, de jonge gids loopt snel voorop, met zijn machete (kapmes) slaat hij regelmatig lastige takken enz tegen de grond. Ineens staat hij stil en wijst met zijn kapmes naar de grond, een mega kikker zit daar, zeker 15 cm lang. We gaan weer verder. Ik krijg steeds meer bewondering voor deze jongen die onvermoeibaar ons wijst op de schoonheden in zijn leefomgeving en intussen ons beschermt tegen dreigend gevaar. Eindelijk komen we aan bij de ananas berg. In eerste instantie durf ik niet naar boven, m'n hoogtevrees speelt op. Terwijl de rest doorloopt blijft de 14 jarige jongen met de man uit Botopasi bij mij en halen mij toch over. Ik heb geen spijt! Wat een uitzicht! Onze jonge gids gaat op zoek naar verse Ananas en komt er even later mee terug, heerlijk! Sappig en erg zoet. Vooral het eerste komt goed uit, we hebben te weinig water mee, oeps! Er wordt ons verteld dat we wel wat uit een beekje kunnen halen maar dat doen we maar niet...
Dan varen we naar de overkant van de rivier hier zijn de Tapawatra watervallen, schitterend! Nadat we hier gegeten hebben en foto's gemaakt hebben varen we terug naar Botopasi. Daar ga ik eerst even in de rivier baden, genieten... Na het avondeten gaan we in het donker op kaaimannen tocht. Ongelooflijk zeg, we varen over de pikdonkere rivier en terwijl onze bootsman de rotsblokken omzeilt, schijnt hij met een klein lampje over de bochtige rivier en ontdekt in recordtempo kaaimannen. Niet zoals ik dacht uit het water, maar met alleen hun kopje bovenwater. Gelukkig laten ze ons niet dichtbij komen:-)
Net als onze gids van de Ananasberg een bewijs dat 'jong geleerd is oud gedaan' bij deze Saramaccaners zeker van toepassing is.
Na een heerlijke tweede nacht zijn we vanmorgen vroeg begonnen aan onze tocht naar huis... Nog een paar dagen, dan ga ik helaas dit schitterende land weer verlaten. Nog even niet aan denken...
Maandagmorgen gingen we al vroeg van Paramaribo naar Atjoni, 3 uur lang over een lange heuvelachtige weg, met 1 keer een afslag. Het leek de 'middle of nowhere' maar regelmatig liep er iemand over de weg of zagen we in de verte hutjes opdoemen. Ineens sprong voor ons meneer Agent op de weg. Jacoline ernaar toe, het duurde en duurde... Toen ze terug kwam was het rijbewijs ingenomen. De reden: op de 80 km weg stond schijnbaar ergens een bordje '40' die we niet hadden verwacht én gezien. Op eigen risico mocht ze verder, ze had een briefje gehad en moet vrijdag informeren. Niet ophalen maar informeren... Wij snel weer verder. Soms passeerden we kapotte bruggen, ernaast lag dan een lading puin als weg. ...en de rivier??! Geen idee!
Aangekomen bij Atjoni verbaasden we ons over de enorme bedrijvigheid. Er lag een enorme variatie aan korjalen, groot, klein in alle kleuren en maten. Er werd van alles ingeladen tot van kasten, koelkasten tot grote regentanks. Later hoorden we dat zelfs auto's en trekkers via het water vervoert worden. Gewoon in stukkies, tja.. Volgens de berichten is het 2,5 á 3 uur varen in de korjaal, maar we voeren tal van andere boten voorbij en waren er naar ons idee veel sneller. Ook vanmorgen, we hadden dezelfde bootsman, was dit het geval, we waren in 1,5 uur weer bij Atjoni. Toen we ernaar vroegen begon hij te lachen en na even doorvragen vertelde hij dat hij de motor had opgevoerd... Met onze 40 PK haalden we met gemak de 60 PK korjalen in. Hij leek ons enthousiasme wel te waarderen, ik ben wel van zulk soort grapjes:-).
In Botopasi aangekomen hebben we ons schitterende houten verblijf bewonderd en kennisgemaakt met mevrouw Suzette en meneer Renfrey. Zij hebben de afgelopen dagen voor ons gezorgd. We konden gelijk aanschuiven voor een verrukkelijke maaltijd. Terwijl we zaten te smullen zie ik vanuit mijn ooghoeken op de balken iets rommelen, een rat! Dus ik natuurlijk gelijk; kijk daar, een rat... Alleen dan met wat meer geluid. Meneer rat schrok denk ik ook en viel, plop, in de keuken achter het gasfornuis... 's avonds zaten we een spel te doen, meneer Renfrey liep ineens weg en kwam zacht aangeslopen met zijn machete. De anderen zagen het niet, ik zei niets natuurlijk. Toen een klap en de rat was er geweest. Mooi beestje hoor, best klein eigenlijk.
Na het eten zijn we een rondwandeling door Botopasi gaan doen. Er is daar een vliegveldje waar de MAF vliegtuigen ook regelmatig landen, geweldig! Gezin Bijkerk werd gelijk een soort begrip; Ai, Andy, ai... (ai is een soort van ja uitroep) (Andy zelf was er niet bij.) We kwamen een trekker tegen die de hoek omscheurde met een boomstam eraan vast. Nu wist ik gelijk waar ze al de moeite voor doen om hier trekkers te krijgen. Bijzonder om zo een dorp te zien! We hebben even met de kapitein (dorpshoofd) gepraat, 1 van de 4 én de belangrijkste. Hij vertelde dat het inwoner aantal drastisch terugloopt. Vroeger woonden er in Botopasi rond de 4000 mensen nu met moeite nog 400, volgens meneer. De reden: jongeren trekken vaak naar de stad (Paramaribo) voor studie, studeren door (HBO, universitair) en keren niet terug naar het dorpje eenzaam in de Jungle...
We zagen het aggregaat, helaas werkt het vaak niet. De dorpen krijgen gratis benzine om het aan te drijven, maar helaas de regering levert niet altijd... Toen we terug liepen naar ons resort in het schemer donker hoorden we in de verte geblaf en gegrom wat snel dichterbij kwam. Meneer Renfrey bleef stokstijf staan en riep wat in het Saramaccaans (Marron taal) naar iemand. Er kwam een meneer aan, ze stonden even te praten en kwamen naar ons toe. Meneer Renfrey vertelde dat het agressieve honden waren van een naburig dorp, ze verwonden nog weleens mensen. Aan zijn hele houding was te zien dat hij niet wist wat hij hiermee aanmoest... Bij ons waren er een paar helden die het wel zagen zitten om de beesten met stokken te lijf te gaan. Dus wij inclusief stokken de inmiddels donkere jungle in. Gelukkig stierf het geblaf langzaam weg. Toen ik meneer Renfrey later vroeg waarom ze de honden niet afschieten vertelde hij dat Saramaccaners dit niet doen bij honden en katten omdat ze geloven dat de geest van het dier je dan achtervolgt... Tja, Botopasi is een christelijk dorp maar het bijgeloof blijft...
Na een heerlijke nachtrust gingen we op weg naar de Ananasberg. Na een poos varen door talloze stroomversnellingen, en een hozende bootsman (er zat een gat in de korjaal, brrr) kwamen we aan bij het dorp Djoemoe. Een dorp op de plek waar de rivier Gran Rio samenvloeit met de Pikin Rio om er samen de Surinamerivier te vormen. We liepen door het dorp heen, ik vond de sfeer een beetje naar. Er stonden overal een soort totempalen. Zodra wij langsliepen verstomde het gepraat mensen keken ons bijna boos aan. Er kwam een jongen aan, 14 jaar, hij was onze gids! Wow! Geen school gehad, hij begreep Nederlands maar sprak het bijna niet, maar gidsen kon hij! Maar eerst het dorp uit, via het offeraltaar met bladerpoort, vrouwen links, mannen rechts, huh?! Iemand uit Botopasi die er bij was vertelde dat dit dorp echt totaal anders is dan zijn dorp. De geesten worden vereerd door drank, wat wordt geofferd. We zien trouwens vrij makkelijk of een dorp christelijk is of niet. Bij de niet christelijke dorpen zoals Djoemoe staat een soort poort van bladeren waar je doorheen moet lopen.
We gaan via een smal pad het bos in. Passeren lukt het eerste stuk niet, de jonge gids loopt snel voorop, met zijn machete (kapmes) slaat hij regelmatig lastige takken enz tegen de grond. Ineens staat hij stil en wijst met zijn kapmes naar de grond, een mega kikker zit daar, zeker 15 cm lang. We gaan weer verder. Ik krijg steeds meer bewondering voor deze jongen die onvermoeibaar ons wijst op de schoonheden in zijn leefomgeving en intussen ons beschermt tegen dreigend gevaar. Eindelijk komen we aan bij de ananas berg. In eerste instantie durf ik niet naar boven, m'n hoogtevrees speelt op. Terwijl de rest doorloopt blijft de 14 jarige jongen met de man uit Botopasi bij mij en halen mij toch over. Ik heb geen spijt! Wat een uitzicht! Onze jonge gids gaat op zoek naar verse Ananas en komt er even later mee terug, heerlijk! Sappig en erg zoet. Vooral het eerste komt goed uit, we hebben te weinig water mee, oeps! Er wordt ons verteld dat we wel wat uit een beekje kunnen halen maar dat doen we maar niet...
Dan varen we naar de overkant van de rivier hier zijn de Tapawatra watervallen, schitterend! Nadat we hier gegeten hebben en foto's gemaakt hebben varen we terug naar Botopasi. Daar ga ik eerst even in de rivier baden, genieten... Na het avondeten gaan we in het donker op kaaimannen tocht. Ongelooflijk zeg, we varen over de pikdonkere rivier en terwijl onze bootsman de rotsblokken omzeilt, schijnt hij met een klein lampje over de bochtige rivier en ontdekt in recordtempo kaaimannen. Niet zoals ik dacht uit het water, maar met alleen hun kopje bovenwater. Gelukkig laten ze ons niet dichtbij komen:-)
Net als onze gids van de Ananasberg een bewijs dat 'jong geleerd is oud gedaan' bij deze Saramaccaners zeker van toepassing is.
Na een heerlijke tweede nacht zijn we vanmorgen vroeg begonnen aan onze tocht naar huis... Nog een paar dagen, dan ga ik helaas dit schitterende land weer verlaten. Nog even niet aan denken...
