Belevenissen....

Zo hier komt tie dan, mijn laatste blog van 2012! Terwijl hier al druk geknald word, bijkomend voordeel is dat zelfs de kids die niet opgetild wilden worden, ineens op schoot kruipen...

Afgelopen weekend een weekend in Powakka geweest, een indianendorpje, bij een Nederlands zendingsechtpaar. Geweldige natuur, alleen de rust al! Ondanks de wetenschap dat meneer tijger regelmatig een kijkje komt nemen, heb ik heerlijk geslapen met de natuur geluiden op de achtergrond. Na de kerstavond in de kerk in Paramaribo kreeg ik eindelijk een, warm, kerstgevoel. Zondag's hadden we na de kerkdienst in Powakka een etentje. Leuk om zo kennis te maken, vooral de kinderen waren al snel niet bij mij weg te slaan. Tenminste; bij mijn camera. Zelfs tot in de kerkenraad van Powakka is multicultureel Suriname merkbaar; een hindoestaan, creool, indiaan en de Nederlandse zendeling zijn de raad van deze gemeente.

Nu ik officieel vrij heb, gun ik mezelf de tijd lekker op mijn gemak van alles te doen. En ik heb het rijk alleen, Marije is een weekje naar Paramaribo, dus ik kan doen wat ik wil:-) Dus ik enthousiast naar de fotowinkel om foto's te printen. Natuurlijk keek ik raar dat 'de winkel' een hokje was van 2 bij 3 meter, dat er gewoon een bureautje stond met een laptop. Maar het toppunt was wel dat er geen kabeltje was waarmee mijn camera aangesloten kon worden. Collega zou deze s' middags meenemen... Dus ik s' middags terug, met voor de zekerheid mijn eigen kabel, ook maar even zelf bevestigd en op de laptop aangesloten. Ach, als digibeet moet dat kunnen. Maar toen meneer zei dat dat dan ongeveer 100 SRD, (€25) werd voor 20 foto's, heb ik mijn wensen maar even bijgesteld...
Daarna nog even naar de winkel voor een nieuw shirtje. Tja, met n avondje uit in het vooruitzicht moet ik even zonder vlekken in mijn kleding. Ik wilde passen, ja dat kon in het pashok voor de glazen winkeldeur. Huh?! Toen mevrouw er een houten deur voorzette en aan bezemsteel een gordijn ophing was het volkomen duidelijk en logisch...

Vanavond ben ik met vrienden eerst roti wezen eten. Daarna gingen we naar Torarica, een hotel en casino hier. Dé plaats voor de bovenbemiddelde medemens, zeg maar. Gelukkig was zoonlief erbij om mij een beetje bij te praten over de spelen in het casino. Conclusie: geen logica en al helemaal geen vertrouwen en geloof in God. Ik ben er wel achter dat er 3 soorten spelers zijn; de échte, zij spelen met mega bedragen en zetten tig briefjes per keer in, kijken niet op of om, zijn alleen geintereseerd in hun spel. Zo verbeten, rusteloos... De tweede groep zijn mensen die komen omdat ze het leuk vinden, ze bouwen een beetje aan sociale contacten en zijn blij met wat winst, de derde groep zijn mensen als ik; een beetje kijken en proberen te begrijpen. Wat maakt dat mensen hier avond aan avond kunnen zitten?!

Oud en nieuw komt inmiddels ook al snel dichterbij. Deze laatste dagen van het jaar zijn de meeste Surinamers extra voorzichtig. Tja, er worden paardenhoeven gehoord (verlate sint:-), lichten gaan automatisch uit én aan en meer zulke dingen. En in het casino geloven mensen alleen in één kleur maar dat is elke dag... Ik ben denk ik gewoon een nuchtere Nederlander, de paardenhoeven gaan mijn deur voorbij en mijn lichten gaan uit als ik de knop omzet. Dat was het dan!

Dit is ook het einde van deze blog. Allemaal een hele goede jaarwisseling, doe voorzichtig, houdt alle vingers en tot in het nieuwe jaar!