Uitladen
Door: jenneke
Blijf op de hoogte en volg Jenneke
28 April 2017 | Nederland, Genemuiden
Gisteren was de beslissende dag, ja, de vracht is uitgepakt! Maar tot 3 uur zaten we in spanning…
We gingen al vroeg naar Alexander. Daar aangekomen was er feest, we kregen taart en wat voor 1… Ongeveer de helft was een soort schuim, het voedde enorm! Daarna ging Aleksander het clubhuis showen aan de chauffeurs, even gekeken bij het huis van zijn moeder en natuurlijk weer uitgebreid zijn plannen besproken voor de toekomst…
Omdat de chauffeurs ook graag een beeld wilden hebben waar de spullen naartoe gingen, reden we even door Zmajevo, dat is geen Roma dorpje maar een Roma straatje. Het kwam op mij enigszins bedreigend over, al heb ik het daar zelf naar gemaakt… Er was niemand te zien alleen allemaal ieniemienie huisjes met troep erom heen. Dus zag ik de kans schoon om een foto te maken, al weet ik dat de meeste mensen hier en vooral Roma’s er niet van houden, dat was niet zo slim… Gelukkig deed ik het vanuit de auto. De deur van het huisje waar we voor stonden vloog open, en een boos kijkende vrouw met baby kwam naar buiten. Wij reden gelukkig snel weg, schaam, schaam… Vandaag zouden we daar kleding uit gaan delen dat is niet door gegaan, waar ik stiekem best blij om ben.
Daarna hadden we even de tijd, en zijn we Vrbas in geweest, het steld niet veel voor, maar er zitten wel wat kleine winkels. Wat mij nu en de vorige keer opviel is dat er in Servië eigenlijk geen souveniers te kopen zijn in de kleinere steden. Ook is er weinig te vinden qua handwerk. Terwijl Els genoot van de zon, met op de achtergrond een man die een fles pallenka aan de mond zette, werd er gebeld. De vracht kon gehaald worden, hij mocht door! Wij blij… Oke, keukenspullen en brandweerkleding moest er uit gehaald worden, gelukkig hebben we Aleksander nog!
Om half 5 kwamen we aan in Feketic, daar zou de vracht gelost worden, en gelijk uitgedeeld aan de 3 betrokken predikanten/evangelisten… Toen we aankwamen liep er al een hele groep mensen, een paar herkenden mij zelfs van 4 jaar terug. Ongelooflijk dat er in no time zoveel werklui opgetrommeld kunnen worden! Dat zou in ons extreem gestructureerde en drukke landje nooit lukken… Met Hans ging ik even naar de winkel, terwijl hij parkeerde pakte ik vast spullen tot hij ineens riep ‘daar zijn ze’! Ik vloog naar buiten onder verbaasde blikken van de medewerksters, en ja, daar kwam de vrachtwagen aan! Geweldig om nu echt het bewijs te zien; de vracht is vrijgegeven! Het inparkeren, met ingeklapte spiegel en aan beide zijden minder dan 20 cm, ging perfect, dat kwam vast door de geweldige chauffeurs! En dat onder toeziend oog van een schare brandweermannen, pastoors, Serven, Hongaren en allerlei andere mensen…
Het uitladen kon beginnen! De mensen stelden zich in een rij op, dozen, bedden, matrassen, gingen in snelterrein vaart van hand tot hand. Het duurde maar even, en de vracht was leeg! Gelijk werd er een ander busje voorgereden die volgeladen moest worden. Wij telden de dozen uit, de aanwezige Hongaren zetten het in de bus… Er was een nogal onaangename persoonlijkheid bij, hij voelde zich cameraman, charmeur, baas en clown ineen, althans dat leek zo. Ik vond het het echt vreselijk irritant… Niets ten nadele verder van Hongaren, maar er is bijna niemand die Engels spreekt, dan spreekt er één Engels en is het zo’n kwibus… Het duurde echt eindeloos voor al de dozen in de bus waren beland. Daarna moest er nog een busje ingeladen worden door de Hongaren dat duurde zo mogelijk nog langer. Ja, werken en praten kan tegelijk, maar leg dat maar eens uit... Dacht ik eindelijk dat er schot in de zaak kwam omdat er één binnen kwam wandelen om de dozen aan te pakken, bleek dat het mister cameraman was! Nadat hij een paar dozen bijna tegen zich aan had gehad, en ik kortaf antwoorde (wat heeft hij eraan te weten of ik bij Utrecht woon…) verdween hij gelukkig weer naar buiten…
Wat een verschil met de vrachtauto van de Serven die daarna twee keer is volgeladen, de aanwijzingen worden opgevolgd, er wordt hard gewerkt en intussen is er tijd voor een grapje… Zelfs meneer masseur 'uncle Dragan' vond tijd om even zijn 'werk' te doen... We zijn door gegaan tot alles weg was in Feketic en hebben de boel gelost. Toen in Kucura alles veilig en wel binnen was heeft Els Mirko en zijn voetbalteam de doos met voetbalkleding overhandigd, ze vonden het geweldig! Om 00:40 kwamen we eindelijk aan in ons vakantieverblijf. Moe maar voldaan...
Op naar ons laatste dagje
We gingen al vroeg naar Alexander. Daar aangekomen was er feest, we kregen taart en wat voor 1… Ongeveer de helft was een soort schuim, het voedde enorm! Daarna ging Aleksander het clubhuis showen aan de chauffeurs, even gekeken bij het huis van zijn moeder en natuurlijk weer uitgebreid zijn plannen besproken voor de toekomst…
Omdat de chauffeurs ook graag een beeld wilden hebben waar de spullen naartoe gingen, reden we even door Zmajevo, dat is geen Roma dorpje maar een Roma straatje. Het kwam op mij enigszins bedreigend over, al heb ik het daar zelf naar gemaakt… Er was niemand te zien alleen allemaal ieniemienie huisjes met troep erom heen. Dus zag ik de kans schoon om een foto te maken, al weet ik dat de meeste mensen hier en vooral Roma’s er niet van houden, dat was niet zo slim… Gelukkig deed ik het vanuit de auto. De deur van het huisje waar we voor stonden vloog open, en een boos kijkende vrouw met baby kwam naar buiten. Wij reden gelukkig snel weg, schaam, schaam… Vandaag zouden we daar kleding uit gaan delen dat is niet door gegaan, waar ik stiekem best blij om ben.
Daarna hadden we even de tijd, en zijn we Vrbas in geweest, het steld niet veel voor, maar er zitten wel wat kleine winkels. Wat mij nu en de vorige keer opviel is dat er in Servië eigenlijk geen souveniers te kopen zijn in de kleinere steden. Ook is er weinig te vinden qua handwerk. Terwijl Els genoot van de zon, met op de achtergrond een man die een fles pallenka aan de mond zette, werd er gebeld. De vracht kon gehaald worden, hij mocht door! Wij blij… Oke, keukenspullen en brandweerkleding moest er uit gehaald worden, gelukkig hebben we Aleksander nog!
Om half 5 kwamen we aan in Feketic, daar zou de vracht gelost worden, en gelijk uitgedeeld aan de 3 betrokken predikanten/evangelisten… Toen we aankwamen liep er al een hele groep mensen, een paar herkenden mij zelfs van 4 jaar terug. Ongelooflijk dat er in no time zoveel werklui opgetrommeld kunnen worden! Dat zou in ons extreem gestructureerde en drukke landje nooit lukken… Met Hans ging ik even naar de winkel, terwijl hij parkeerde pakte ik vast spullen tot hij ineens riep ‘daar zijn ze’! Ik vloog naar buiten onder verbaasde blikken van de medewerksters, en ja, daar kwam de vrachtwagen aan! Geweldig om nu echt het bewijs te zien; de vracht is vrijgegeven! Het inparkeren, met ingeklapte spiegel en aan beide zijden minder dan 20 cm, ging perfect, dat kwam vast door de geweldige chauffeurs! En dat onder toeziend oog van een schare brandweermannen, pastoors, Serven, Hongaren en allerlei andere mensen…
Het uitladen kon beginnen! De mensen stelden zich in een rij op, dozen, bedden, matrassen, gingen in snelterrein vaart van hand tot hand. Het duurde maar even, en de vracht was leeg! Gelijk werd er een ander busje voorgereden die volgeladen moest worden. Wij telden de dozen uit, de aanwezige Hongaren zetten het in de bus… Er was een nogal onaangename persoonlijkheid bij, hij voelde zich cameraman, charmeur, baas en clown ineen, althans dat leek zo. Ik vond het het echt vreselijk irritant… Niets ten nadele verder van Hongaren, maar er is bijna niemand die Engels spreekt, dan spreekt er één Engels en is het zo’n kwibus… Het duurde echt eindeloos voor al de dozen in de bus waren beland. Daarna moest er nog een busje ingeladen worden door de Hongaren dat duurde zo mogelijk nog langer. Ja, werken en praten kan tegelijk, maar leg dat maar eens uit... Dacht ik eindelijk dat er schot in de zaak kwam omdat er één binnen kwam wandelen om de dozen aan te pakken, bleek dat het mister cameraman was! Nadat hij een paar dozen bijna tegen zich aan had gehad, en ik kortaf antwoorde (wat heeft hij eraan te weten of ik bij Utrecht woon…) verdween hij gelukkig weer naar buiten…
Wat een verschil met de vrachtauto van de Serven die daarna twee keer is volgeladen, de aanwijzingen worden opgevolgd, er wordt hard gewerkt en intussen is er tijd voor een grapje… Zelfs meneer masseur 'uncle Dragan' vond tijd om even zijn 'werk' te doen... We zijn door gegaan tot alles weg was in Feketic en hebben de boel gelost. Toen in Kucura alles veilig en wel binnen was heeft Els Mirko en zijn voetbalteam de doos met voetbalkleding overhandigd, ze vonden het geweldig! Om 00:40 kwamen we eindelijk aan in ons vakantieverblijf. Moe maar voldaan...
Op naar ons laatste dagje
