op z'n Surinaams...
Blijf op de hoogte en volg Jenneke
02 Augustus 2018 | Suriname, Paramaribo
Tada! Onze wasmachine doet het! gewoon heel simpel, hup slang erin, en machine vol laten lopen met water, zoveel je wenst. Was erin, poeder erop en laten draaien. Logisch toch?! Onze beneden buurvrouw was bezig, ze had de machine naar buiten gesleept, in de 33 graden die het nog warm was toen wij onze maaltijd aten. Dus ben ik maar even gaan informeren hoe het werkt. En nu hangen er twee wasjes te drogen!
Hier zijn trouwens wel meer dingen logisch. Toen we pas 's avonds aardig gebrom en geschreeuw hoorden ging ik een kijkje nemen. Wat bleek, de vuilnis werd opgehaald en op de doorgaande weg stond een vuilnisauto. De auto's die door de straten reden waren gewoon van die halve vrachtwagens met open bak waar de vuilnismannen de zakken op gooiden. Vervolgens reden ze naar de oer Nederlandse vuilniswagen, 1 van de mannen hield de klep los, de rest ging op de afvalzakken staan en gooiden de zakken erin. Brrr... zij liever dan ik, straks sta je in glas, maden en weet ik wat voor n spul.
Zo zie je maar, soms zijn goed bedoelde middelen helemaal niet handig. Wat is immers een vuilniswagen zonder containers?!
Het duurde even voor ik weer schreef, maar dat betekend gelukkig niet dat er niets te vertellen is, integendeel! Bij veel denk ik, o dat wil ik schrijven! Nu zit ik ervoor en moet ik echt even diep denken.
Dinsdag hebben we een taxi besteld, wat via de app steeds mislukte. Toen meneer kwam, was de reactie: 'internet toch, het is soms te druk.' Oja, dat had ik ook kunnen bedenken natuurlijk. Meneer wilde ons met alle plezier even naar Telesur brengen voor mn simkaart en op ons wachten om verder te gaan. Super aardig! Kom ik binnen wordt ik door een afgrijslijk serieus kijkende man gelijk naar rechts gestuurd. Na een poosje wachten kom ik bij de balie: 'wat brengt u hier, u moet niet hier zijn. Trek een nummertje en ga daar wachten'. Oke... Na een poosje wachten ben ik eindelijk aan de beurt, zegt mevrouw: 'o, u komt voor een simkaart, dan moet u daar zijn.' Ik uitgelegd dat ik een simkaart heb maar dat het ding verlopen is, dit moest ik nog een paar keer zeggen. Toen pakte ze een oude mobiel en ging het testen, en ja, ik had gelijk! Zij bellen, hangt ze op en zegt heel gewichtig: 'Mevrouw zal 18 SRD moeten betalen dan gaan wij het maken.' Een nieuwe kost 20 SRD, dus dit wilde ik niet. Dan moest ik maar terug naar de winkel waar ik h'm heb gekocht, zucht! Her en der informeren heeft mij geleerd dat ik het de volgende keer beter maar gewoon kan betalen, een gratis andere kan ik vergeten... Ach, het is in verhouding ook geen geld! €1,00 is 8 SRD!
Gelukkig had meneer de taxi chauffeur trouw gewacht en beaamde mijn verhaal dat het echt gek is. Helaas daalden s middags taxi chauffeurs alweer in mijn achting. We hadden een taxi nodig naar de Commissaris Weytingweg. Dus ik stap er op een aantal toe. De prijzen varieerden tussen de 50 en 60 SRD, veel te gek! (de vorige keer was het 35 SRD!!) Dus wij op zoektocht naar een busje. Tja, zie daar maar eens wijs uit te worden, alles staat kris, kras door elkaar! Als we hier opstappen weten we gewoon hij gaat naar t centrum. Maja, als je in het centrum in de verkeerde stapt kan het zomaar gebeuren dat je een paar 100 km uit de richting zit. Gelukkig waren er veel behulpzame mensen en zo hadden we voor nog geen 3 SRD een ritje!
Nog even gepraat met een jonge verpleegster, ze wil uiteindelijk verder studeren en naar Nederland gaan. Geweldig zulke toekomstdromen! Helaas blijft het meestal bij dromen. Helemaal hier, Nederland blijft het goudland wat ze ooit willen bereiken... Aangezien wij er wonen zijn wij schijnbaar ook goud waard! Gisteren gingen we uit het werk in de stromende regen even boodschappen doen. We leken een stel vogelverschrikkers met een regencape aan... Zo dachten de mannen bij de winkel er niet over, 'waar gaan jullie, kom, kom, we brengen jullie, Kom ga je trouwen bla, bla...' Dit ging vergezeld met een hoop gefluit.
Nog een sterker staaltje maakten we gister morgen bij een gezin mee, 't gezin wat in een krotje woont, waar we eerder al zijn geweest. Sta ik daar met 1 van de kinderen op mn arm in de deuropening. Komt er een man langs op een oud brommertje, stopt gelijk, stapt af: Aha, ben je vrij, ik zoek een vrouw... Gelukkig was ik toen even blij met de vreselijke tante daar, ze roept naar hem: nee, ze zijn bezet, ga, ga! En weg was hij. Even later kwam hij terug met bosmaaier en ging voor het gezin de troep om het huis maaien. Voor hem was de kers op de maaltijd dat hij in ruststand naast mij kon zitten en hoewel ik druk bezig was kreeg hij het toch voor elkaar om wat aandacht te krijgen. 'Ja, het was voor het eerst, ja, hij deed het met plezier'... Het hekje was kapot, daar wist meneer ook wel raad mee... Bakra's (blanken) hebben invloed hier:-).
Hier zijn trouwens wel meer dingen logisch. Toen we pas 's avonds aardig gebrom en geschreeuw hoorden ging ik een kijkje nemen. Wat bleek, de vuilnis werd opgehaald en op de doorgaande weg stond een vuilnisauto. De auto's die door de straten reden waren gewoon van die halve vrachtwagens met open bak waar de vuilnismannen de zakken op gooiden. Vervolgens reden ze naar de oer Nederlandse vuilniswagen, 1 van de mannen hield de klep los, de rest ging op de afvalzakken staan en gooiden de zakken erin. Brrr... zij liever dan ik, straks sta je in glas, maden en weet ik wat voor n spul.
Zo zie je maar, soms zijn goed bedoelde middelen helemaal niet handig. Wat is immers een vuilniswagen zonder containers?!
Het duurde even voor ik weer schreef, maar dat betekend gelukkig niet dat er niets te vertellen is, integendeel! Bij veel denk ik, o dat wil ik schrijven! Nu zit ik ervoor en moet ik echt even diep denken.
Dinsdag hebben we een taxi besteld, wat via de app steeds mislukte. Toen meneer kwam, was de reactie: 'internet toch, het is soms te druk.' Oja, dat had ik ook kunnen bedenken natuurlijk. Meneer wilde ons met alle plezier even naar Telesur brengen voor mn simkaart en op ons wachten om verder te gaan. Super aardig! Kom ik binnen wordt ik door een afgrijslijk serieus kijkende man gelijk naar rechts gestuurd. Na een poosje wachten kom ik bij de balie: 'wat brengt u hier, u moet niet hier zijn. Trek een nummertje en ga daar wachten'. Oke... Na een poosje wachten ben ik eindelijk aan de beurt, zegt mevrouw: 'o, u komt voor een simkaart, dan moet u daar zijn.' Ik uitgelegd dat ik een simkaart heb maar dat het ding verlopen is, dit moest ik nog een paar keer zeggen. Toen pakte ze een oude mobiel en ging het testen, en ja, ik had gelijk! Zij bellen, hangt ze op en zegt heel gewichtig: 'Mevrouw zal 18 SRD moeten betalen dan gaan wij het maken.' Een nieuwe kost 20 SRD, dus dit wilde ik niet. Dan moest ik maar terug naar de winkel waar ik h'm heb gekocht, zucht! Her en der informeren heeft mij geleerd dat ik het de volgende keer beter maar gewoon kan betalen, een gratis andere kan ik vergeten... Ach, het is in verhouding ook geen geld! €1,00 is 8 SRD!
Gelukkig had meneer de taxi chauffeur trouw gewacht en beaamde mijn verhaal dat het echt gek is. Helaas daalden s middags taxi chauffeurs alweer in mijn achting. We hadden een taxi nodig naar de Commissaris Weytingweg. Dus ik stap er op een aantal toe. De prijzen varieerden tussen de 50 en 60 SRD, veel te gek! (de vorige keer was het 35 SRD!!) Dus wij op zoektocht naar een busje. Tja, zie daar maar eens wijs uit te worden, alles staat kris, kras door elkaar! Als we hier opstappen weten we gewoon hij gaat naar t centrum. Maja, als je in het centrum in de verkeerde stapt kan het zomaar gebeuren dat je een paar 100 km uit de richting zit. Gelukkig waren er veel behulpzame mensen en zo hadden we voor nog geen 3 SRD een ritje!
Nog even gepraat met een jonge verpleegster, ze wil uiteindelijk verder studeren en naar Nederland gaan. Geweldig zulke toekomstdromen! Helaas blijft het meestal bij dromen. Helemaal hier, Nederland blijft het goudland wat ze ooit willen bereiken... Aangezien wij er wonen zijn wij schijnbaar ook goud waard! Gisteren gingen we uit het werk in de stromende regen even boodschappen doen. We leken een stel vogelverschrikkers met een regencape aan... Zo dachten de mannen bij de winkel er niet over, 'waar gaan jullie, kom, kom, we brengen jullie, Kom ga je trouwen bla, bla...' Dit ging vergezeld met een hoop gefluit.
Nog een sterker staaltje maakten we gister morgen bij een gezin mee, 't gezin wat in een krotje woont, waar we eerder al zijn geweest. Sta ik daar met 1 van de kinderen op mn arm in de deuropening. Komt er een man langs op een oud brommertje, stopt gelijk, stapt af: Aha, ben je vrij, ik zoek een vrouw... Gelukkig was ik toen even blij met de vreselijke tante daar, ze roept naar hem: nee, ze zijn bezet, ga, ga! En weg was hij. Even later kwam hij terug met bosmaaier en ging voor het gezin de troep om het huis maaien. Voor hem was de kers op de maaltijd dat hij in ruststand naast mij kon zitten en hoewel ik druk bezig was kreeg hij het toch voor elkaar om wat aandacht te krijgen. 'Ja, het was voor het eerst, ja, hij deed het met plezier'... Het hekje was kapot, daar wist meneer ook wel raad mee... Bakra's (blanken) hebben invloed hier:-).
