zondag in Servië
Door: jenneke
Blijf op de hoogte en volg Jenneke
24 April 2017 | Nederland, Genemuiden
Ha allen,
De morgen begon met een heerlijk, maar super vet, versgemaakt kaasbroodje. Niet zoals wij kennen maar groter en dikker. Helaas voelde ik al snel mijn darmen, dus dat werd hem niet. Maar omdat het enorm voedde had ik al genoeg aan n half broodje.
Na het ontbijt gingen we op reis naar Subotica, een Hongaarse stad die grotendeels katholiek is, een reis van ruim een uur. We kwamen aan in de bijna Hongaarse stad, redelijk welvarend, groot en vrij druk, zoals een stad kan zijn. Achter een grote poort kwamen we bij de kerk van de reformed church en de pastor Laszlo Harangozo. Hij staat hier nog maar net, wat een verschil met zijn gemeente in Vrbas! Dit zag eruit als een kerk in Nederland… We zagen een grote verscheidenheid aan mensen, ik was bijna jaloers als ik kijk naar de kerkmuren in Nederland… Er waren mensen in het zwart met rok en hoed, mensen heel kleurrijk, mannen met hoed, vrouwen met broek zonder hoed… De preek werd door een jongen uit de gemeente vanuit het Hongaars vertaald naar het Engels. Hij brabbelde zachtjes wat, ik verstond er bar weinig van, alleen dat het ging over Thomas. Dat zijn naam Didymus wijst op zijn twee naturen, ongeloof en geloof, en dat we zo allemaal die twee naturen moeten leren kennen. Gelukkig gaf Laszlo 2 keer een psalm op, hele noten, dus konden we meezingen al zijn de woorden anders…
Na de dienst werden we uitgenodigd op de koffie. Wat een huis! Laszlo vertelde dat dit in het verleden door Duitsers is gebouwd. Het is hoog en ziet er statig uit, al mag er wel wat aan onderhoud en interieur gedaan worden. Er kwamen schalen met heerlijke hapjes op tafel, echt schalen vol. Wel Hongaars neem ik zo aan. Raar maar waar, al wonen ze al jaren in Servië, de 4 zoontjes van Laszlo spreken geen van allen Servisch, alleen Hongaars. Al snel zat Laszlo op zijn praatstoel, wat kan die man vertellen! In rap engels, het intussen vertalend naar het Hongaars voor zijn vrouw en ander bezoek. Tal van onderwerpen kwamen voorbij. De zorg om vluchtelingen, de zorg dat Arabieren grote stukken grond opkopen en zich in Subotica vestigen, de zorg om zijn gemeente… Wat opvallend was; Laszlo en zijn vrouw zagen er, vergeleken met de vorige keer, heel relax uit en hadden allerlei plannen om mensen bij de gemeente te betrekken.
We konden bijna niet wegkomen, maar uiteindelijk gingen we toch, uitgebreid uitgezwaaid… We reden van Subotica via Topola naar Vrbas, een mooie route, bergachtig met nu wél af en toe een boerderij. We zagen vooral veel grote fabrieken, leeg. Op het moment dat de eigenaren, na het communistische regime zich heer en meester voelden, zagen ze de kans schoon, en gingen van de winst genieten. Einde fabriek, helaas voor werknemers en gebouw… Ook zagen we een zwembad, kartbaan en een serieuze paardenrenbaan met tribune.
‘s middags gingen we bij Aleksander naar de kerk. We stonden buiten toen de kerkgangers aankwamen, allemaal op hun mooist in veelal Nederlandse kleding. Ik zag vanuit mijn ooghoeken een man in een beetje té groot pak een kapotte kam uit zijn zak halen en, de ruit als spiegel gebruikend, zijn haar kammen. Een Duitse missionair werker die in Bosnië werkt en nu ook in Servië is, hield een preek. Dankzij de vertaling van Mirko was deze goed te volgen. Het was een leerzame preek over de vrede die God, door Jezus, geeft, en het gevolg van die vrede… Namelijk acceptatie van jezelf, acceptatie van anderen… Hij verduidelijkte dit met mooie voorbeelden: Als je een tas hebt en mensen slaan/schelden; stop het in de tas, wordt de tas de zwaar, geef het over aan God. Dan pas heb je vrede met jezelf… Net na de dienst had Aleksander een discussie met 1 van de oudsten. Hij had namelijk 3 kaarsen in de kerk aan, als heenwijzing naar de drie-eenheid van God. Deze oudste zei dat dit niet bijbels was omdat het niet uit te beelden is. Aleksander vond dit vervelend omdat hij het juist doet om voor de Roma’s, die vaak geen onderwijs hebben gehad, de drie-eenheid duidelijk te maken. Naar aanleiding hiervan kregen we een gesprek over reformatorische kerken, Aleksander gaf aan dat hij denkt en ziet dat predikanten, ook in Nederland, te weinig praten met de jongeren en er daardoor kerkverlating is…
Na de preek werden we verwend met palacincki, pannenkoek, gevuld met chocolade. Speciaal voor ons gemaakt. Ook was er voor ons Coca Cola en Fanta gehaald. Ik vind dat best lastig, de meeste mensen hebben bijna niets te besteden en halen dan speciaal voor de gasten lekkere dingen in huis die ze anders nooit zouden kopen. Aleksander is zo blij dat er een vracht met spullen komt, hij heeft de mensen al ingelicht. Alleen zijn stress is minder leuk, de controle hier is nogal streng, ze kunnen zomaar wat bedenken waarom de vracht opengemaakt en uitgepakt moet worden… Hij heeft er al allerlei voorstellingen van…
Els vertelde nog over de basisschool in Kucura die hebben we 4 jaar terug geschilderd. In die tijd mochten Roma kinderen niet naar school, of ze werden bij de gehandicapte kinderen in de klas geplaatst. Alleen omdat ze Roma waren… Inmiddels is er een aantal jaar op rij werk aan de school verricht, dit werd geregeld door Aleksander. De mensen waarderen dit en nu mogen Roma kinderen wel naar school én zitten ze in een ‘gewone’ klas. Wel met de eis dat ze ‘schoon’ moeten zijn. Dit is bereikt omdat de school geverfd is door Nederlanders die via Aleksander op de school kwamen. Zo kan je ongemerkt veel betekenen… Helaas is het in andere plaatsen nog wel altijd zo dat Roma’s óf geen onderwijs krijgen, of in ‘speciale’ klassen zitten.
Daarna hebben we thuis even bij zitten komen, toen heerlijk slapen!
Groetjes!
De morgen begon met een heerlijk, maar super vet, versgemaakt kaasbroodje. Niet zoals wij kennen maar groter en dikker. Helaas voelde ik al snel mijn darmen, dus dat werd hem niet. Maar omdat het enorm voedde had ik al genoeg aan n half broodje.
Na het ontbijt gingen we op reis naar Subotica, een Hongaarse stad die grotendeels katholiek is, een reis van ruim een uur. We kwamen aan in de bijna Hongaarse stad, redelijk welvarend, groot en vrij druk, zoals een stad kan zijn. Achter een grote poort kwamen we bij de kerk van de reformed church en de pastor Laszlo Harangozo. Hij staat hier nog maar net, wat een verschil met zijn gemeente in Vrbas! Dit zag eruit als een kerk in Nederland… We zagen een grote verscheidenheid aan mensen, ik was bijna jaloers als ik kijk naar de kerkmuren in Nederland… Er waren mensen in het zwart met rok en hoed, mensen heel kleurrijk, mannen met hoed, vrouwen met broek zonder hoed… De preek werd door een jongen uit de gemeente vanuit het Hongaars vertaald naar het Engels. Hij brabbelde zachtjes wat, ik verstond er bar weinig van, alleen dat het ging over Thomas. Dat zijn naam Didymus wijst op zijn twee naturen, ongeloof en geloof, en dat we zo allemaal die twee naturen moeten leren kennen. Gelukkig gaf Laszlo 2 keer een psalm op, hele noten, dus konden we meezingen al zijn de woorden anders…
Na de dienst werden we uitgenodigd op de koffie. Wat een huis! Laszlo vertelde dat dit in het verleden door Duitsers is gebouwd. Het is hoog en ziet er statig uit, al mag er wel wat aan onderhoud en interieur gedaan worden. Er kwamen schalen met heerlijke hapjes op tafel, echt schalen vol. Wel Hongaars neem ik zo aan. Raar maar waar, al wonen ze al jaren in Servië, de 4 zoontjes van Laszlo spreken geen van allen Servisch, alleen Hongaars. Al snel zat Laszlo op zijn praatstoel, wat kan die man vertellen! In rap engels, het intussen vertalend naar het Hongaars voor zijn vrouw en ander bezoek. Tal van onderwerpen kwamen voorbij. De zorg om vluchtelingen, de zorg dat Arabieren grote stukken grond opkopen en zich in Subotica vestigen, de zorg om zijn gemeente… Wat opvallend was; Laszlo en zijn vrouw zagen er, vergeleken met de vorige keer, heel relax uit en hadden allerlei plannen om mensen bij de gemeente te betrekken.
We konden bijna niet wegkomen, maar uiteindelijk gingen we toch, uitgebreid uitgezwaaid… We reden van Subotica via Topola naar Vrbas, een mooie route, bergachtig met nu wél af en toe een boerderij. We zagen vooral veel grote fabrieken, leeg. Op het moment dat de eigenaren, na het communistische regime zich heer en meester voelden, zagen ze de kans schoon, en gingen van de winst genieten. Einde fabriek, helaas voor werknemers en gebouw… Ook zagen we een zwembad, kartbaan en een serieuze paardenrenbaan met tribune.
‘s middags gingen we bij Aleksander naar de kerk. We stonden buiten toen de kerkgangers aankwamen, allemaal op hun mooist in veelal Nederlandse kleding. Ik zag vanuit mijn ooghoeken een man in een beetje té groot pak een kapotte kam uit zijn zak halen en, de ruit als spiegel gebruikend, zijn haar kammen. Een Duitse missionair werker die in Bosnië werkt en nu ook in Servië is, hield een preek. Dankzij de vertaling van Mirko was deze goed te volgen. Het was een leerzame preek over de vrede die God, door Jezus, geeft, en het gevolg van die vrede… Namelijk acceptatie van jezelf, acceptatie van anderen… Hij verduidelijkte dit met mooie voorbeelden: Als je een tas hebt en mensen slaan/schelden; stop het in de tas, wordt de tas de zwaar, geef het over aan God. Dan pas heb je vrede met jezelf… Net na de dienst had Aleksander een discussie met 1 van de oudsten. Hij had namelijk 3 kaarsen in de kerk aan, als heenwijzing naar de drie-eenheid van God. Deze oudste zei dat dit niet bijbels was omdat het niet uit te beelden is. Aleksander vond dit vervelend omdat hij het juist doet om voor de Roma’s, die vaak geen onderwijs hebben gehad, de drie-eenheid duidelijk te maken. Naar aanleiding hiervan kregen we een gesprek over reformatorische kerken, Aleksander gaf aan dat hij denkt en ziet dat predikanten, ook in Nederland, te weinig praten met de jongeren en er daardoor kerkverlating is…
Na de preek werden we verwend met palacincki, pannenkoek, gevuld met chocolade. Speciaal voor ons gemaakt. Ook was er voor ons Coca Cola en Fanta gehaald. Ik vind dat best lastig, de meeste mensen hebben bijna niets te besteden en halen dan speciaal voor de gasten lekkere dingen in huis die ze anders nooit zouden kopen. Aleksander is zo blij dat er een vracht met spullen komt, hij heeft de mensen al ingelicht. Alleen zijn stress is minder leuk, de controle hier is nogal streng, ze kunnen zomaar wat bedenken waarom de vracht opengemaakt en uitgepakt moet worden… Hij heeft er al allerlei voorstellingen van…
Els vertelde nog over de basisschool in Kucura die hebben we 4 jaar terug geschilderd. In die tijd mochten Roma kinderen niet naar school, of ze werden bij de gehandicapte kinderen in de klas geplaatst. Alleen omdat ze Roma waren… Inmiddels is er een aantal jaar op rij werk aan de school verricht, dit werd geregeld door Aleksander. De mensen waarderen dit en nu mogen Roma kinderen wel naar school én zitten ze in een ‘gewone’ klas. Wel met de eis dat ze ‘schoon’ moeten zijn. Dit is bereikt omdat de school geverfd is door Nederlanders die via Aleksander op de school kwamen. Zo kan je ongemerkt veel betekenen… Helaas is het in andere plaatsen nog wel altijd zo dat Roma’s óf geen onderwijs krijgen, of in ‘speciale’ klassen zitten.
Daarna hebben we thuis even bij zitten komen, toen heerlijk slapen!
Groetjes!
