terug op Neerlands bodem

Goedemiddag,

Het laatste verslagje liet even op zich wachten. Inmiddels zit ik weer veilig en wel op de Veluwe. En; mijn reis verliep dit keer vlekkeloos! Maandagmorgen in alle vroegte heb ik afscheid genomen van Mieke en de kids. En stiekem was ik wel blij dat ik gewoon om 7 uur mee moest met de MAF auto, niets geen tijd voor emotioneel gedoe. Gewoon weg, al vond ik dat echt niet leuk en veeeel te snel:-(. Hoewel ik zondag nog een poosje met een MAF medewerkster had gepraat en dacht dat Engels en ik een betere combinatie waren dan ik dacht, is die hoop in de auto wel weer vervlogen. Half slapend, temidden van alle verkeerslawaai en intussen proberend om mijn evenwicht een beetje te bewaren terwijl we al slingerend kuilen en gaten ontwijken, versta ik bar weinig van al het Engels gepraat om mij heen. Aangekomen bij het MAF kantoor ga ik even met Jaap naar de winkel ernaast om souvenirs in te slaan. Er is hier niet veel, maar bij deze supermarkt hebben ze een schap met wat dingen. 30000 SSD lichter kom ik de winkel uit, dit klinkt als veel maar is maar €26,-, dat valt wel mee toch?! Daarna brengt Justino mij naar de luchthaven. Wat ben ik blij dat hij er bij is! Chaos alom. Mannen die mondkapjes willen verkopen, straathonden, mannen vrouwen en kinderen met koffers en van alles dringen door elkaar door de rood bemodderde stoep voor de ingang. Zonder blikken of blozen loost Justino mij langs de rijen voor de incheck balie, intussen deze en gene even een handdruk geven of een vriendelijk woord, voor ik het weet sta ik vooraan en zie mijn koffer al bijna verdwijnen. Ho! Dat was niet helemaal gepland, ik wil deze eigenlijk als handbagage. Maar nadat ik mijn portemonnee eruit heb gehaald laat ik hem toch maar gaan. Dan op naar de security check, een uiterst streng uitziende man stuurt Justino daar terug. Hier valt met de security niet te spotten! Eerst door zo'n poortje, dan gefouilleerd, mijn tas wordt ook aan controle onderworpen. Alles wordt eruit gehaald en er weer in gedaan: sleutels, lippenbalsem, papieren, pen enz. werkelijk alles gaat door andermans handen... Dan de kamer binnen wat hier de gate is. Eerst m'n paspoort laten zien, dan wordt ik eens ernstig opgenomen, dan weer gefouilleerd en tas door geneusd. Dan met 1 of ander papiertje door m'n tas en over mij, schoenen nog uit en eindelijk krijg ik groen licht en mag ik gaan zitten. Dit gaat niet bij iedereen zo vlekkeloos, een meneer maakt een hoop stampij, belt deze en gene en zit uiteindelijk in het vliegtuig 2 stoelen achter mij. Dus schijnbaar is het hem gelukt. Het vliegtuig zit zo ongeveer half vol. We vlogen erg hoog 38000 voet (zo'n 11,5 km hoog) en in de diepte onder ons zag ik af en toe vliegtuigen vliegen; schitterend!

In Istanbul aangekomen had ik ruim overstap tijd. Wat een mooi vliegveld is het, met duizend en 1 winkels. Uiteraard weer met deze en gene een praatje gemaakt. Als je de Turken moet geloven is Nederland het mooiste land van de wereld, want: Ajax en de vrouwen daar...! Ik vraag me af wat ze dan nog in Turkije doen. Sta ik een tel met de eigenaar van een winkeltje te praten, buigt hij heel vertrouwelijk naar mij toe om te vertellen dat mijn aura beautiful is, vreemde man...

Daarna het laatste stukje van de reis, Istanbul-Amsterdam. Ook een goede vlucht gehad en qua service kan je prima vliegen met Turkisch. Wat wel vreemd was: steeds kwam de gebedstijd in beeld, schijnbaar geldt dat alleen voor mensen die vliegen van Istanbul naar Amsterdam. Op de vlucht van en naar Juba heb ik er niets van gezien. Nu trouwens ook niet, ik vraag me ook af hoe dat dan zou moeten. Kleedje in het looppad ofzo:-). Na het landen had ik zowaar mijn koffer binnen een half uur! Gezien de enorme stapel koffers die langs de kant stond had ik dit absoluut niet verwacht. Toen ik buiten kwam, kwam al snel mijn auto aanrijden. De chauffeur stapte uit en inplaats van vragen naar mijn paspoort ofzo zei hij: Texel? Dus ik: uhhh. 'Ja' zegt hij 'Dat gezang! En ga ik naar de radio hoor ik daar hetzelfde' Dus ik schoot in de lach. Ik heb namelijk pas een CD van Texels mannenkoor gekocht en had mijn radio op klassiek staan. Meneer keek mij aan alsof ik hem iets vreselijks had aangedaan. Hij had serieus dit nog nooit gehoord. Althans; dat beweerde hij. Zonder verdere navraag kreeg ik mijn sleutels, een beetje bijzonder, dat wel. Daarna op naar huis! Stiekem ben ik alweer aan het nadenken over een volgend reisje... Door Corona dacht ik wat rust te hebben in het verblijven op Vaderlands bodem maar schijnbaar is mijn verslaving nog niet voorbij... Dus Jaap en Mieke: Maak je borst maar nat! Wie weet kan ik zelf mijn koffers wel halen, want ja, deze zwerven nog steeds ergens over het wereldrond.

Dank weer allemaal voor het lezen! En; mocht er weer wat op de planning staan waarin ik jullie wil laten delen dan horen jullie dat! Goede zomer verder:-)