Zuid Soedan, hoe en wat

Zuid Soedan is niet zomaar een land. 15 jaar geleden bestond het zelfs niet eens. Toen was het samen met Soedan nog het grootste land in Afrika. Helaas was er eindeloos onenigheid met name tussen de moslims en hun Arabische invloeden in het noorden en de christenen in het zuiden. Tot het zuiden zich in 2011 onafhankelijk heeft gemaakt. Helaas kwam er toen een nieuwe strijd bij…

Het zuiden met de overwegend Christelijke bevolking bestaat uit meer dan 60 verschillende stammen met elk een eigen cultuur, gewoonten en vaak ook taal. Tja, en de gezamenlijke vijand die zorgde voor verbroedering viel min of meer weg. En… de strijd verplaatste zich nu naar de stammen. Een nieuwe burgeroorlog. Tot de dag van vandaag…

Inderdaad tot de dag van vandaag; getuige de schoten die we hoorden op het vliegveld waar ik vandaag met MAF ben geweest.

Zuid Soedan is op dit moment rustig maar elk moment kan er weer een nieuw conflict uitbreken. Dat is ook o.a. de reden dat bijv de MAF gezinnen in een compound wonen, achter een metershoge muur, daarboven nog een meter prikkeldraad, staan de huizen. Om op het terrein te komen stop je voor het, ook al metershoge, metalenhek, zodra de guard via het kijkgat signaleert dat je goed volk bent gaat het hek open en achter je dicht. Zowel dag als nacht bewaken deze mannen zo het terrein. In gevaar van nood is er is er altijd nog de safety room. Een ruimte in huis die met metalen tralies kan afgesloten worden en waar voorzieningen zijn zodat je er een poosje kan blijven als het moet… Mieke verteld dit, de rust zelve, terwijl ik denk: brrr… De rit vanaf de luchthaven naar hier heeft wat voeten in de aarde. Sowieso het verkeer, alles schiet voor, achter en langs elkaar. Overal rijden vervoersmiddelen, tot de nok volgeladen met mensen en allerhande voorwerpen. Daartussendoor straathonden en, erger, 100-en kuilen en gaten die ervoor zorgen dat je gratis een massage krijgt. De infrastructuur is erg slecht, hoewel Jaap vertelde dat sinds de onafhankelijkheid het zeker verdubbeld is, zo’n 300 km weg is geasfalteerd. Maar zelfs bij de luchthaven bestaat een deel van de weg uit rood zand en gaten die nu, aangezien het regentijd is, vol water staan.

Vanmorgen gingen we in alle vroegte op pad naar het MAF kantoor. Daar aangekomen zag ik 1 en al bedrijvigheid. Er werken zo’n 50(!) mensen voor de MAF, waaronder 8 piloten van verschillende nationaliteiten. Iedereen hier groet met: goodmorninghowareyou? En dan dus echt zo, 1 snel gebrabbel, ik denk soms echt: huh?! Daarna ging ik met de piloten mee naar de luchthaven ik keek mijn ogen uit. Terwijl de piloten hun voorbereidend werk deden, werd snel en geroutineerd door het grondpersoneel alles in gereedheid gebracht voor de vlucht. Vooral bij de wasbeurt keek ik mijn ogen uit. Elk vliegtuig word gewassen; er staat een terreinwagen met een grote bak water achterop, een man pakt met een kan water eruit, doet dit in een emmer en gaat naar het vliegtuig. hup, trap ernaast en met kan en hand word de ruit gereinigd. De verdere buitenkant wordt met een natte bezem schoongemaakt.

We gingen rond 7 uur op weg naar Malakan wat ik begreep de 2e stad van Zuid Soedan. Wat een vergezichten en wat genieten! De Nijl stroomt door het land en bestaat hier uit allerlei stroompjes die zorgen voor een moeras achtige grond hier. En…, van vanboven voor schitterende plaatjes. In Malakan wachte ons een vervallen, maar ooit moet het werkelijk schitterend geweest zijn, vliegveld. We moesten hier 4 uur wachten omdat de MAF personeel van een organisatie moest brengen die gingen werken in het vluchtelingen kamp wat hier ligt. Wij hingen wat rond en kletsen met deze en gene. Intussen keek ik mijn ogen uit, het ene na het andere vliegtuig van organisaties lande. VN, WFP, rode kruis e.d. Vliegtuig en helikopters van de VN werden uitgeladen; daar kwamen zeecontainers uit. Huizen… Tja, ik kon het weer niet laten en vroeg de verkeersleider van alles. De medewerkers wonen om het vliegveld heen, althans wonen doe je in een woning maar dit is een verblijfsruimte waar wij zelfs dieren niet in zouden stoppen. Door de oorlog is het vliegtuig vanaf 2013 in zo’n staat gekomen. De kogelinslagen die ik zie in de ramen dateren uit die tijd. Intussen horen we in de verte af en toe schoten. En verteld hij dat de rebellen aan de overkant van de rivier zitten. Die overkant is ineens eng dichtbij als ik zo van bovenaf kijk. Nu snap ik ook dat al die soldaten in vol ornaat daadwerkelijk met een doel aanwezig zijn. Ook verteld meneer over zijn opleiding in Kenia. Intussen staat hij startende en landende piloten te woord, noteert van alles op briefjes en regelt ook nog eten. En, zoals dat hier gaat, niet alleen voor hem maar ook voor ons. T is heerlijk, en dat vind ik zelfs nadat ik achteraf heb gehoord dat er koeien hersenen in verwerkt zitten. Meneer is verbaasd dat ik single ben en rolt bijna om als ik vertel hoe oud ik ben, hij verteld mij dat het maar goed is dat ik als single in Nederland woon. Hier zou ik allang afgekeurd zijn; te oud, bijna in de overgang dus geen ideale kandidaat voor een gezin. Haha, en dan zijn Nederlanders direct wordt er gezegd!

Na een schitterende terugvlucht landen we in Juba. Moe maar voldaan gaan we weer op weg naar huis. Nu zien we overal ook kraampjes en stalletjes met van alles en nog wat: bedden, deuren, fruit, vlees, sap enz. Ik baal ervan dat foto’s maken hier verboden is, ik zie zoveel mooie en bijzondere beelden! Gelukkig was de verkeersleider er nog: ik vertel hem dat ik in Nederland graag een foto van hem wil laten zien omdat hij zo’n slimme en hardwerkende man is. Dit is niet tegen dove mans oren gezegd en ik heb nu een mooie foto van meneer Emanuel… tot snel weer! (Wat vliegt de tijd(-))