Blank is goud

Ha allemaal,

Ik voel me inderdaad goud waard op dit moment. En... Dat voelt zo slecht! De waarde van iets wordt uiteraard bepaald door de waarde die mensen eraan geven. Nu wordt ik dan even zo gezien maar daar tegenover staat een groep mensen die misschien als koper of minder wordt gezien, om even in de edelmetalen sfeer te blijven. Zelfs hier in Europa is weinig te merken van het: We are the same in Christ! De schitterende slogan die MAF probeert uit te dragen. En jullie lezen het goed, nog in Europa... Zeg nu niet: 'Jenneke weer'. Met mij beleef je tenminste wat:-)

Eerst al met inpakken van de koffers. Ik heb 2 koffers met cadeaus, boodschappen en inkopen van en voor Jaap en Mieke. Voordat dat er én een beetje passend en een beetje toonbaar uitzag was ik een paar uur verder. Bovenop een lading BH',s dan schijnt de kans kleiner dat alles op z'n kop gegooid word en de boel eruit gehaald word. Uiteindelijk 1 koffer van 19 en 1 van 22 kg. Bibber, bibber voor doane in Zuid Soedan...

Gister kwam ik ruim 3 uur voor vertrek aan op Schiphol; een rij!!!! Zelfs buiten voorbij vertrekhal 1 nog n mega rij allemaal voor de security check... Ik had geregeld dat er zo'n mannetje mijn auto over zou nemen. Maar die had ik moeten bellen, oeps! Dus ik met m'n goeie gedrag daar half uur gewacht en m'n auto overgedragen aan een Surinaamse meneer, dus dat gaat goed komen. Daarna in vertrekhal 3 geld gehaald en inchecken in 1. Tenminste... Dat was de bedoeling... Een uur zijn ze ermee bezig geweest, met z'n tweeën, mijn visa werd niet gepakt door het systeem! Maja, die rij daar buiten groeide en groeide maar. Uiteindelijk is er een medewerker meegelopen, omdat het volgens haar door hen kwam, en mocht ik via de route voor first class gelijk door de security check. Dit ging dit keer zonder strubbelingen.

Het boarden duurde eindeloos. Eindelijk zaten we dan, in een mini vliegtuigje van de Scandinavische maatschappij: SAS. De volgende 2 uur heb ik boven het geronk van de motoren het levensverhaal aangehoord van de jongeman die naast mij zat. Hij kwam uit Eritrea, ging nu voor het eerst in 8 jaar zijn moeder weer zien die gevlucht was naar Ethiopië. 7 jaar geleden is hij in Nederland gekomen na 8 maand dwalen en door allerlei verschrikkingen te zijn omgeven. Nu nog straalde de ontzetting uit zijn ogen... Tussendoor heb ik verteld over mijn onbezorgde leventje op texel (zo voelt het dan echt!) Want...: We vlogen er langs[e-1f600]!

Mijn buurman ging ook naar Ethiopië en vertelde dat er meer in het vliegtuig waren, we landen 30 min later dan de bedoeling was. Voordat we eruit waren was het weer 10 min verder. Inderdaad waren we met een behoorlijke groep, stuk of 15 man. Rennen, rennen, rennen.... De gate was gesloten! Niets of niemand te zien afgezien van een Ethiopische schoonmaker die van alles bedacht om ons te helpen maar wat niet echt hielp. En toen begon het gezeur pas echt, waarin ik steeds waardevoller leek te worden maar me echt bar ongelukkig voelde...

De eerste die een man uit onze groep aanklampte haalde zijn schouders op en wilde weglopen. Tot ik, achter hem, mijn mond open trok, hij draaide zich om, zijn gezicht klaarde op, en hij kwam naar mij toe. Keek welwillend mee op mijn papieren en gaf de tip om naar een info post te gaan. Au! Stond ik daar tussen allemaal nette mensen maar dan met de verkeerde kleur. En dat gebeurde de 2 uur daarna nog tig keer... Aan mijn halfbakken engels werd meer gehoord gegeven dan aan het vloeiende engels van de donkere mannen. (Die overigens nogal verbaasd waren dat er een blanke vrouw meeging naar Ethiopië en dan ook nog door vloog naar Juba). Maar niemand wist wat, alleen dat we naar SAS moesten en dat was leeg en verlaten. Uiteindelijk was er een stuwardes die even luisterde en daarna weg liep maar nog wel naar mij riep: ik heb ervan gehoord er is een hotel voor jullie. Maar waar...

Lang verhaal. Maar uiteindelijk was er iemand die een medewerker van de SAS had gevonden. Ik blij dat ik het niet was, dan krijg je ook in de groep zo n voorkeurspositie. We kregen een hotel voucher. Toch ook hier, de eerste gaf ze aan...mij. Dus wij naar het hotel. Ik merkte nu dat de anderen oprecht geen benul hadden hoe het werkt in een hotel. Qua ontbijt vroegen ze aan mij: waarom moet je zo vroeg uit bed en zo lang eten voor een broodje. Oeps! En in gedachten dacht ik terug aan de 8 maanden reizen met alle ontberingen van mijn buurman. Hij had er vast wat voorover gehad om af en toe een broodje te krijgen... Na het ontbijt gaan we op zoek naar meer info. Ik hou m'n hart vast,15 stoelen vrij op een vlucht lijkt mij veel... Maar jullie horen het wel weer! Fijne dag[e-1f600]